به تازگی یک آزمایش فیزیکی جالب برای نشان دادن خواص عجیب جهان کوانتومی انجام شده است. در حال حاضر برایمان مشخص شده که دنیای کوانتومی حتی عجیب‌تر از آن چیزی است که ما پیش از این می‌پنداشتیم. این امر نه‌تنها می‌تواند ما را مجبور به تجدید نظر در برخی از جنبه‌های بنیادین مکانیک کوانتومی کند، بلکه می‌تواند در نهایت به‌عنوان کلیدی برای یکپارچه‌ ساختن دو مورد از بزرگ‌ترین نظریه‌های فیزیک مدرن باشد.
 

در برخی فیلم‌های علمی تخیلی مانند آرماگدون، اگر زمین توسط یکی از سیارک‌هایی که در حال آمدن به‌سوی آن هستند و به‌طور بالقوه توان نابودی سیاره‌ی ما را دارند، تهدید شود؛ احتمالا خواهید دید یک تیم حفاری بسیار پرمدعا و قدرتمند به رهبری بروس ویلیس به سوی این سنگ فضایی می‌روند و آن را نابود می‌کنند.

شاید خورشید از زاویه‌ی دید ما گرد به نظر برسد؛ اما در حقیقت خورشید تا آن اندازه که ما تصور می‌کنیم، گرد نیست. این موضوع در مورد بیشتر ستارگان صادق است. در واقع خورشید در قسمت میانی خود ۱۰ کیلومتر پهن‌تر و بیشتر شبیه بیضی است. این پدیده به دلیل نرخ گردش ستاره به دور خود و تغییرات در میدان‌های مغناطیسی اتفاق می‌افتد. با این حال، Kepler 11145123، یک گوی سوزان در فاصله‌ی ۵۰۰۰ سال نوری از زمین است که نوعی استثنا برای این قانون به شمار می‌آید.
 

عطارد نزدیک‌ترین سیاره به خورشید است و با وجود آنکه گسترده‌ترین تغییرات دمایی را در بین اجرام منظومه‌ی شمسی دارد، اما داغ‌ترین سیاره محسوب نمی‌شود. علت این موضوع چه می‌تواند باشد؟ 
 

ناسا در حال ساخت نوع خاصی از شیشه‌های فلزی است تا در نسل آینده‌ی ربات‌های کاوشگر از آن استفاده کند. شیشه‌ی فلزی نوعی ماده‌ی بادوام و بسیار محکم است که می‌تواند در دماهای بسیار پایین خواص خود را به‌خوبی حفظ ‌کند. ویژگی اخیر شیشه‌ی فلزی برای تجهیزات و ربات‌هایی که در سیاره‌هایی با دمای بسیار پایین به کاوش می‌پردازند، حیاتی است.

فضاپیمای کاسینی ناسا ساعت ۵:۰۹ صبح (منطقه‌ی زمانی اقیانوس آرام) روز یکشنبه ۱۴ آذر در فاصله‌ی تقریبی ۹۱ هزار کیلومتری لایه‌ی بالایی ابرهای زحل، وارد حلقه‌های این سیاره شد؛ این موقعیت، محل یک حلقه‌ی غبار-مانند و ناپیدا محسوب می‌شود که توسط قمرهای کوچک ژانوس و اپیمتئوس زحل تولید شده است و در فاصله‌ی ۱۱ هزار کیلومتری حلقه‌ی F‌ سیاره‌ی زحل قرار دارد.
 

ناسا با وجود اینکه با کاهش بودجه مواجه شده است؛ اما مأموریت جدیدی برنامه‌ریزی کرده تا ماهواره‌ای به نام Geostationary Carbon Cycle Obsercatory را به مدار زمین بفرستند. این ماهواره که با نام GeoCARB شناخته می‌شود، به‌صورت لحظه‌ای میزان گازهایی مانند دی‌اکسید کربن و متان را اندازه‌گیری می‌کند. هدف از این مأموریت، درک بهتر چرخه‌ی طبیعی کربن زمین و روندی است که میزان گازهای گلخانه‌ای را در اتمسفر زمین کنترل می‌کند.
 

ستاره‌شناسان اخیرا توانسته‌اند تولد یکی از بزرگ‌ترین اجرام کیهانی را رصد کنند. موضوعی که باعث جلب توجه دانشمندان به پیدایش کهکشان Spiderweb شده، این است که نحوه‌ی تشکیل این شیء بزرگ با آنچه دانشمندان پیش از این تصور می‌کردند، کاملا متفاوت است.
 

پژوهشگران با استفاده از اطلاعات به‌دست آمده توسط رصدخانه‌ی LCO، علت به‌وجود آمدن درخشان‌ترین ابرنواختر کیهان را شناسایی کردند.
سال گذشته، نور حاصل از یک انفجار بسیار شدید و درخشان در کهکشانی که در فاصله‌ی تقریبی ۳.۸ میلیارد سال نوری زمین قرار دارد، توسط پژوهشگران مشاهده شد. این رویداد که با نام ASASSN-15lh شناخته می‌شود، در ابتدا به‌عنوان درخشان‌ترین ابرنواختری شناخته شد که تا‌کنون شناسایی شده است؛ چرا که درخشندگی آن ۵۰ برابر کل کهکشان راه شیری است. با این حال محققان با استفاده از اطلاعات به‌دست‌آمده توسط رصدخانه‌ی لاس کامبرس (LCO)، متوجه شده‌اند این انفجار در حقیقت توسط پدیده‌ای مرموزتر از یک ابرنواختر رخ داده است؛ یک ستاره‌ی عظیم در مرکز کهکشان خود به سیاه‌چاله‌‌‌ای از نوع Kerr که به‌سرعت در حال چرخش است، بیش از حد نزدیک شده است.
 

وقتی که صحبت از برنامه‌ریزی برای سفر انسان به ماه می‌شود، ذهن همه به این موضوع معطوف می‌شود که چگونه می‌توانیم انسان‌ها را به جایی حدود ۲۲۵ میلیون کیلومتر دورتر در منظومه‌ی شمسی بفرستیم؛ اما از یک موضوع بسیار جدی غافل می‌شویم؛ آیا می‌خواهیم با فرستادن فضانوردان به مریخ مغز آن‌ها را سرخ کنیم!؟
 

کد درسدن (Dresden Codex)، قدیمی‌ترین کتاب آمریکایی شناخته شده است. تحلیلی جدید از این متن باستانی مایایی نشان می‌دهد که دانشمندی از اوایل  دوره‌ی مایا احتمالا بیش از هزار سال پیش، کشفی بزرگ کرده است.
 

در فاصله‌‌ی ۳۰۰ سال نوری زمین، ستاره‌ای به اسم HIP68468 قرار دارد؛ این ستاره شباهت زیادی به خورشید دارد و می‌تواند آینده‌ی خورشید را به نمایش بگذارد. تیمی از ستاره‌شناس‌ها که چندین سال است در حال پایش این ستاره هستند، در مطالعه‌ی جدید خود، اعلام کردند ستاره‌ی یادشده در گذشته سیاره‌های مجاور خود را بلعیده است. آنچه سبب نتیجه‌گیری اخیر آن‌ها شده است، مقدار لیتیوم موجود در ستاره‌ی HIP68468 است؛ مقدار این فلز ۴ برابر چیزی است که از ستاره‌‌ای به قدمت ۶ میلیارد سال می‌توان انتظار داشت. از آنجا که ستاره‌ها معمولا لیتیوم خود را می‌سوزانند، از این‌رو مقدار مازاد این عنصر در ستاره‌ی یاد‌شده در کنار وجود فلزات مقاوم در برابر حرارتی که به‌طور معمول در سیاره‌های سنگی یافت می‌شوند، تنها از طریق بلعیده‌شدن سیاره‌ها توسط این ستاره قابل توجیه هستند.
 

ناسا اخیرا اعلام کرد در حال توسعه‌ی طرحی است که بر اساس آن نوعی فضاپیما پس از پرتاب می‌تواند به دیگر ماهواره‌هایی که در مدار زمین قرار دارند سوخت‌رسانی کند. این وسیله با نام Restore-L Spacecraft Bus معرفی شده است و می‌تواند به‌عنوان یک جایگاه سوخت سیار عمل کند و با رساندن خود به مدارگرد‌ها، مخزن سوخت آن‌ها را پر کند. به این ترتیب عمر ماهواره‌ها بیشتر از آن چیزی خواهد بود که طراحان برای آن‌ها در نظر گرفته بودند.
 

وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات از مذاکره با کشورهای دیگر برای ساخت و طراحی مشترک ماهواره‌ها خبر داد و گفت: «برای ساخت ماهواره‌ی سنجش ملی با یک شرکت روس به نتیجه رسیده‌ایم. برای این کار مجوز لازم را از شورای اقتصاد کسب کردیم و پس از باز شدن ال‌سی، کار ساخت ماهواره‌ی سنجشی ملی آغاز می‌شود.»
 

ستاره‌شناسان به‌تازگی ردپای دو سیاره با ابعاد مشابه سیاره‌ی زحل را در میان قرص پیش‌سیاره‌ای یک ستاره‌ی جوان شناسایی کرده‌اند. اگرچه دانشمندان تاکنون سیاره‌های فراخورشیدی بسیاری را از سیاره‌های گازی عظیم مشابه مشتری گرفته تا سیاره‌های سنگی مشابه زمین شناسایی کرده‌اند؛ اما بسیاری از این آن‌ها حول ستاره‌های بالغ�� در حال چرخش هستند. با این حال، تصاویر اخیر ثبت‌شده توسط تلسکوپ آلما از سیاره‌های در حال شکل‌گیری، نشان از آن دارند که احتمالا ستاره‌ها در دوران اولیه‌ی عمر خود نیز می‌توانند سیاره‌ها را تولید کنند.
 

امروزه دانشمندان برای اکتشافات بیشتر در اعماق فضا برنامه‌ریزی می‌کنند؛ اما تکنولوژی امروزی موشک‌ها مناسب سفرهای فضایی به مریخ و فراتر از آن نیست. با پیشرانه‌های مرسوم امروزی، رسیدن به نزدیک‌ترین نقطه‌ی سیاره‌ی سرخ بیش از ۵ ماه به طول می‌انجامد. اما پیشرانه‌های نوری می‌توانند گره‌گشای این مسئله باشند. این درواقع ایده‌ای است که دانشمند ناسا، فیلیپ لوبین (Philip Lubin) از دانشگاه کالیفرنیا به آن باور دارد.

 

قرن‌ها است که انسان به دنبال پاسخ این سؤال است: آیا سیاره‌ی زمین در عالم یکتا است یا اینکه سیاره‌های مشابه دیگری در کیهان وجود دارد؟ تا همین یک دهه پیش ما جواب این سؤال را نمی‌دانستیم؛ اما با اکتشافاتی که سفینه‌ی کپلر ناسا انجام داد، شرایط کاملا تغییر کرد. به لطف مأموریت مهم کپلر، اکنون جواب این سؤال مشخص شده است: سیاره‌های مشابه زمین در عالم وجود دارند؛ اما ما تاکنون نتوانسته‌ایم آن‌ها را با چشم خود مشاهده کنیم

دانشمندان رگه‌هایی از غبار کیهانی را روی بام ساختمان‌هایی در پاریس، اسلو و برلین یافته‌اند. این نخستین بار است که پژوهشگران کشف این ذرات ریز را در محیط‌های شهری تأیید می‌کنند.

غبار کیهانی نام مقدار کمی از مواد در فضا است؛ موادی که از تشکیل منظومه‌ی شمسی ما در حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش باقی مانده‌اند. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که پس از گذشت میلیاردها سال، هنوز هم بارش این سنگ‌های آسمانی خیلی ریز بر سطح زمین ادامه دارد.
 

با وجود آنکه ناسا از زمان ماموریت آپولو ۱۷ در حال کاوش ماه است؛ اما از آخرین زمانی که یکی از فضانوردان این آژانس فضایی روی سطح قمر زمین قدم گذاشت، بیش از ۴۰ سال می‌گذرد. جین سرنان دومین فضانورد آمریکایی است که در فضا قدم گذاشت و آخرین شخصی است که در جریان ماموریت یادشده روی سطح ماه پا گذاشت.
 

طبق اعلام ایلان ماسک، طی مأموریت بعدی اسپیس‌ایکس که روز ۳۰ ژانویه (۱۱ بهمن) انجام خواهد شد، فالکون 9 یکی از ماهواره‌های EchoStar را با استفاده از آخرین راکت یک‌بارمصرف این کمپانی به مقصد خواهد رساند. این راکت در مرحله‌ی اول خود سوخت بسیار زیادی برای فرود مصرف می‌کند؛ چرا که جرم ماهواره بسیار زیاد و معادل ۵.۴ تن است. از این‌رو اسپیس‌ایکس برای پرتاب محموله‌های سنگین آینده از راکت‌هایی با عملکرد بهتر Falcon Heavy‌ یا فالکون ۹ ارتقاءیافته موسوم به Block 5 استفاده خواهد کرد و از این‌رو مشکلی از لحاظ جرم محموله نخواهد داشت. به گفته‌ی ماسک فالکون جدید تا پایان سال ۲۰۱۷ آماده‌ی پرتاب خواهد بود.