هر انسان به چند دوست نیاز دارد؟

اگر روابطی دارید كه در گیرودار حفظ و پروراندنشان هستید، پس یار و همراه خوبی هستید. کتابی که در حوزه زیست شناسی تكاملی منتشر شده تصریح می كند توانایی ما برای مدیریت روابط اجتماعی پیچیده ای مثل ارتباط با همكاران، دوستان دوران كودكی و آشنایان و ... همان چیزی است كه باعث شده مغز انسان بزرگ پیشرفته شود.
نویسنده این كتاب، رابین دانبار استاد دانشگاه هاروارد، برای اثبات تئوریش كه می توان آن را در زمره فرضیه های هوش اجتماعی به حساب آورد، به نتیجه مشاهداتش از پرندگان استناد می كند. او اخیراً درباره چند گونه از پرندگان مطالعاتی انجام داده و بین اندازه مغز و نوع روابطشان پیوندی شفاف و آشكار یافته است.
به نوشته دانبار مغز پرندگانی كه شریك زندگی دارند نسبت به اندازه بدنشان خیلی بزرگ است. درحالی كه پرندگانی كه در دسته ها و به شكل بی قاعده زندگی می كنند مغزهای خیلی كوچك تری دارند. دانبار احتمال می دهد پرندگانی كه مغزهای كوچك تری دارند برای مدت بسیار كوتاهی شریك زندگی دارند. چراكه قابلیت های ذهنی لازم برای تشكیل و حفظ پیوندهای عاطفی پیچیده تر را ندارند.
دانبار متوجه شده كه میمون ها پیوندهای پایداری تشكیل می دهند و به ویژه یك ناحیه نئوكورتكس بزرگ دارند. نئوكورتكس منطقه ای از مغز است كه احساسات را تنظیم می كند و مسئول سطح بالاتری از عملكردهای شناختی مثل زبان، یادگیری، حافظه و افكار پیچیده تر شناخته می شود. انسان ها نسبت به بقیه موجودات تعدادی از بغرنج ترین و پیچیده ترین روابط را شكل می دهند و مغز ما مقدار عظیمی انرژی معادل 20 درصد انرژی بدنمان را می سوزاند.
دانبار با توجه به اندازه و پیچیدگی مغز انسان، حساب می كند كه گروه اجتماعی یك فرد باید مركب از حدود 150 نفر باشد. این تعداد آخرین حد روابطی است كه مغز ما همزمان می تواند دنبال كند. در این عدد كه حالا به نام «عدد دانبار» شناخته می شود، انواع مختلفی از روابط لحاظ شده است. در یك سر طیف، ما یك گروه اصلی مركب از تقریباً پنج نفر را داریم كه یك بار در هفته با آنها صحبت می كنیم و در طرف دیگر طیف یك گروه تقریباً صد نفره از آشنایان داریم كه تقریباً یك بار در سال با آنها هم صحبت می شویم.
برخی با محاسبه تعداد افرادی كه در محل كار یا میان فامیل و همچنین در شبكه های اجتماعی می شناسند عدد دانبار را كم می یابند. اما دانبار در جواب می گوید اگر كسی فكر می كند كه بیشتر از این تعداد دوست دارد یا احتمالاً خیلی كمتر درباره این افراد می داند و یا اصولاً نمی تواند آنها را دوست بنامد.

آیا معالجات كنونی در حوزه روانپزشكی کارایی دارند؟ چه چیزی موجب واكنش های خشن و ارتكاب قتل می شود؟