روندی در تکامل بیولوژیکی موجودات زنده وجود دارد که نتیجه انتخاب طبیعی است و بر اساس آن یک گونه بهتر با شرایط زندگی در محیط زیستش (دما، منابع غذایی و شکارچیان) انطباق پیدا می کند. این روند سازگاری یا سازش پذیری نام دارد.

دو مکان رایج برای زندگی جوامع آبزیان آب شیرین وآب شور دریاها هستند.

جنگل های بارانی آمازون، بزرگ ترین جنگل های روی زمین اند. این جنگل ها حدود 40 درصد قاره آمریکای جنوبی را می پوشانند. این جنگل درختان عظیم پهن برگ، در 9 کشور مختلف وجود دارد. این کشورها شامل برزیل، بولیوی، پرو، اکوادرو، کلمبیا، ونزوئلا، سورینام و گویان فرانسه می شوند. بیش از نیمی از جنگل های بارانی آمازون ( در واقع 60 درصد از آن) در سراسر برزیل گسترده شده است. 

دانشمندان دقیقاً نمی دانند كه طول عمر دایناسورها چه قدر بوده، اما حدس می زنند كه بر اساس نوع گونه ها، حدود 75 تا 300 سال زندگی می كردند.

در حالی که بسیاری می گویند که ممکن است برخورد یک سیارک باعث انقراض دایناسورها بین دوره های کرتاسه- ترشیاری شده باشد، تئوری های دیگری هم درباره علت انقراض دسته جمعی دایناسورها وجود دارد.

هیچ کس نمی داند که واقعاً دایناسورها چگونه منقرض شده اند. در این زمینه نظریات مختلفی وجود دارد. مشهورترین نظریه، نظریه برخورد ستاره های دنباله دار با زمین است.

به نظر می رسد که بعضی از گونه های دایناسورها در گله ها زندگی می کرده اند. این موضوع به وسیله شواهد فسیلی اثبات شده است.

بسیاری از دایناسورها با سلاح هایی مسلح شده بودند كه به درد كشتن و خوردن شكار، کرکری خواندن برای رقبای درون گونه خودشان و یا حمایت از همقطاران گوشتخوار می خورد.

سرها (و مغزها)ی دایناسورهای گردن بلند، خیلی بالای قلب هایشان نگه داشته می شد. در سوروپودهای بزرگ، سر می توانست هشت متر بالای قلب باشد! این امر در مهندسی جریان خون مشکلاتی ایجاد می کرد. دیرینه شناسان زرافه را به عنوان مدلی برای حدس زدن درباره جریان خون گونه برچیوسوروس به کار می برند. مفصل بندی گردن برچیوسوروس مثل زرافه، عمودی تر از تعداد زیادی از سوروپودهای دیگر بود و او می توانست از ارتفاع هشت متری هم غذا به دست آورد.

EQ راه ساده اندازه گیری هوش یك حیوان است. EQ نسبت وزن مغز حیوان به وزن مغز یك حیوان نمونه با همان وزن بدن است.

خیلی مشكل است تعیین كنیم كه كدام فسیل، ماده و كدام فسیل نر است. بعضی از دیرینه شناسان این تئوری را ارایه كرده اند كه نرهای بعضی از گونه ها ممكن است تاج های بزرگ تر، تزیینات و حاشیه ها یا ساختمان های زرق و برق دار دیگری داشته اند كه همانند بسیاری از جانوران امروزی در تشریفات جفت گیری و یا رقابت های بین گونه ای (مسابقات میان اعضای یک گونه،‌ مثل دعوا برسر محل و رقابت جفت گیری)، مورد استفاده قرار می داده اند.گسترش این ساختمان ها با بلوغ جنسی انجام می شده است. برای همین بچه های این حیوانات یا این ساختمان ها را ندارند یا مقدار کمی از آنها را دارند.

هیچ کس نمی داند که دایناسورها چه رنگ ها یا طرح هایی داشته اند.

دایناسورها معمولاً روی پنجه هایشان راه می رفتند. به حیواناتی از این قبیل طبقه "پنجه ای" می گویند. دیگر حیواناتی که در طبقه پنجه ای ها هستند سگ، گربه و مرغ و خروس هستند. یک پنجه با بخش بافت نرم روی پشت پای این حیوانات مثل یک جذب کننده شوک و تکان عمل می کند.

طی چند دهه سه جمجمه مختلف از دایناسورها در زمان های مختلف در شمال ایالات متحده آمریكا كشف شد. اولین جمجمه در سال 1931 پیدا شد. این جمجمه بزرگ و گرد بود. دومین جمجمه كه در سال 1983 پیدا شد، كوچك تر و باریك تر بود و زایده هایی میخ مانندی از پشت سرش بیرون زده بود. سومی هم كه شاخ های كوچكی روی پوزه اش داشت در سال 2006 كشف شد. این جمجمه از دوتای دیگر كوچك تر بود.

اسپینوسوروس ها، دایناسورهای گوشتخوار بزرگی بوده اند كه بقایای فسیل شده آنها اغلب در همان مناطقی كه استخوان های تیرانوسوروس ها (مثل تی ركس) وجود دارد، پیدا می شود. اسپینوسوروس ها همان دایناسورهایی هستند كه در فیلم ها با یك باله بادبانی شكل روی پشتشان به تصویر كشیده می شوند. تیرانوسوروس ها هم دایناسورهای بسیار درنده خویی بوده اند.

تیرانوسور رکس ( Tyrannosaurus rex ) به خاطر بزرگی جثه، طبیعت وحشی و البته حضور منظمش در رسانه ها، احتمالاً شناخته شده ترین دایناسورها است. البته کشف تعدادی از فسیل های این جانور که به خوبی حفظ شده اند هم در شهرت تی رکس مؤثر بوده اند چراکه به دیرینه شناسان سراسر جهان کمک کرده اند درباره جزییات زندگی این جانور مطالعه کنند.

یکی از دلایلی که دایناسورها برای ما جذاب شده اند اندازه بزرگ آنها است. وزن دایناسورهای گیاهخواری مانند دیپلودوکوس و براکیوزاروس در حدود 50 تن و وزن تیرانوسور رکس 7 تا 8 تن بوده است. از شواهد فسیلی چنین برمی آید که از هر نظر که دایناسورها را با جانوران دیگر مقایسه کنیم، چه از لحاظ گونه و چه تک به تک، دایناسورها از همه جانورانی که تاکنون بر روی زمین زندگی کرده اند بزرگ تر بوده اند. (استثنا در این زمینه نسل خاصی از کوسه های های ماقبل تاریخ، نهنگ ماقبل تاریخ و خزندگان دریایی مانند ایکتیوسور و پلیوسور بوده اند. این جانوران حجم عظیمی داشته اند و در آب شناور بوده اند.)
زیست شناسان و دیرینه شناسان به دنبال توضیح این موضوع هستند که چرا دایناسورها به این اندازه غول پیکر بوده اند. در این مطلب به چند نظریه درباره اندازه بزرگ دایناسورها پرداخته می شود

در این عکس مردی را می بینید که نزدیک یک شکل غول پیکر حفر شده بر روی زمین دراز کشیده تا بزرگی آن را نشان دهد. دانشمندان می گویند این شکل 106 سانتی متری ردپای یک دایناسور است.

در حدود 200 میلیون سال پیش، جانور خزنده ای شبیه به سوسمار وجود داشت که داسی سوسمار (drepanosaurus) نام گذاری شده. این جانور پنجه ها و نیز انگشت  عظیمی روی پاهای جلویی اش داشته است