بر اساس تئوری نسبیت عام تلاقی دو جسم بسیار بزرگ - مثل دو سیاهچاله- می‌تواند باعث ایجاد انحنا در گستره‌ی درهم‌ تنیده‌ی فضا - زمان شود. برای درک بهتر این نظریه، فضا - زمان را مانند یک پارچه‌ی پهن‌شده روی یک سطح نرم در نظر بگیرید. اگر دو توپ بولینگ روی این پارچه شروع به چرخیدن در اطراف یکدیگر کنند. باعث چین خوردن آن خواهند شد. به گفته‌ی انیشتین، برخورد و یکی شدن دو سیاهچاله تأثیری مشابه در فضا - زمان خواهد داشت.

 تولید و شناسایی میدان‌های گرانشی تحت کنترل با استفاده از میدان‌های مغناطیسی، کنترل این میدان‌ها به واسطه‌ی مطالعه‌ی آن‌ها و کار کردن با آن‌ها برای تولید فناوری‌های جدید به نظر کارهای غیرممکنی می‌آیند، اما این همان چیزی‌ست که اخیرا پرفسور آندره فوزفا (André Füzfa) از دانشگاه نامور (Namur University) در مقاله‌ای جدید پیشنهاد داده است، که این مقاله در مجله‌ی علمی Physical Review D منتشر شده است. اگر این پیشنهاد پیگیری شود، می‌تواند فیزیک و نظریه‌ی نسبیت انیشتین را متحول کنند.

نظریه‌ی گسیختگی جهان هستی جزو مهم‌ترین نظریات نابودی جهان است که بحث‌ها و تحقیقات زیادی را در بین دانشمندان به راه انداخته است. طبق این نظریه، جهان هستی که در حال منبسط شدن است، زمانی به حد نهایی انبساط می‌رسد و در نتیجه تمامی فواصل جهان هستی به بی‌نهایت تبدیل می‌شوند و تمامی مواد موجود از بین می‌روند.

با توجه به مطالعاتی که روی سوپرنوا انجام شد، نظریه‌ی انبساط جهان هستی ثابت شده است. سرعت این انبساط همواره در حال افزایش است و احتمالا روزی به حد نهایی خود برسد. دلیل این انبساط، انرژی سیاه است که دانشمندان به فرمول‌هایی برای محاسبه‌ی آن دست یافته‌اند. طبق محاسبات دانشمندان که با توجه به فرمول‌های انرژی سیاه و نرخ انبساط جهان هستی انجام شده است، اگر نظریه‌ی گسیختگی جهان درست باشد، این اتفاق در حدود ۲.۸ میلیارد سال دیگر (یعنی ۱.۲ برابر عمر کنونی جهان هستی) اتفاق خواهد افتاد. محاسبات قبلی زمانی حدود ۲۲ میلیارد سال را تخمین زده بودند. این زمان قبل از زمان تخمین زده شده برای مرگ خورشید در ۵ میلیارد سال آینده یا زمان ۴ میلیارد سالی تا برخورد کهکشان راه شیری با کهکشان همسایه یعنی آندرومدا است.

پدیده‌ای که در حال حاضر با آن روبرو هستیم چیزی است که هنوز درباره‌ی دلیل و توجیه علمی‌اش دانش دقیقی نداریم. اما دانشمندان پی برده‌اند که ۴۸ مورد از باکتری‌های بی‌ضرری که در ایستگاه فضایی بین‌المللی و در محیطی تقریبا ۴۰۰ کیلومتر بالاتر از کره‌ی زمین پرورش می‌داده‌اند، نه تنها خود را با شرایط آن محیط تطبیق داده‌اند، بلکه در برخی موارد عملکرد بهتری نسبت به کره‌ی زمین داشته‌اند.

بر پایه‌ی بررسی‌های تازه، رشته‌ای موسوم به باسیلوس سیفنسیس JPL-MERTA-8-2-a که برای نخستین بار بر روی یکی از کاوشگرهای فرودگر روی مریخ و در مرکز فضایی کندی ایالت فلوریدا و پیش از پرتاب آن در سال ۲۰۰۴ کشف شده بود، در فضا نسبت به کره‌ی زمین از رشدی به میزان ۶۰ درصد بهتر برخوردار بود. دلیل این رویداد هنوز مشخص نشده است.

کاوش‌گر نیو هورایزنز (New Horizons) از طرف ناسا برای انجام تحقیقات فضایی جدید اعزام شده است. به تازگی تیم تحقیقاتی این کاوش‌گر، تصاویری با کیفیت و با جزئیات بالا به همراه اطلاعاتی تکمیلی در مورد سیاره‌ی آخر منظو‌مه‌ی شمسی یعنی پلوتو ارسال کرده‌اند. این اطلاعات به صورت یک سند ۵ صفحه‌ای در مجله‌ی Science نیز چاپ شده است.

طبق اطلاعات بدست آمده، عمر پلوتو به ۴ میلیارد سال می‌رسد و منطقه‌ی نرمی که در غرب منطقه‌ی قلبی شکل آن قرار دارد و با نام Sputnik Planum شناخته می‌شود، عمری حدود ۱۰ میلیون سال دارد. طبق گفته‌ی دانشمندان، دلیل نرم بودن این منطقه این است که سیاره‌ی پلوتو نیتروژن کمتری نسبت به آنچه پیش از این تصور می‌شد را در اتمسفر متساعد می‌کند. دلیل آن نیز سرد بودن ناحیه‌ی بالایی اتمسفر است.

برای سال‌ها، فیزیکدانان تلاش کرده‌اند تا ماهیت انرژی تاریک را توضیح دهند. این انرژی در واقع به اثر مرموزی اطلاق می‌شود که می‌تواند فضا را سریعتر گسترش دهد. اما سریع‌تر از چه چیزی؟ باید بگوییم سریع‌تر از آن مقداری که نیروی گرانش موجود در جهان بتواند همه‌ی کاینات را در خود ببلعد. اما از سوی دیگر، علم فیزیک همیشه لزوما در مورد دانستن ماهیت پدیده‌ها و اشیاء نیست. در بسیاری از موارد نیز باید به چرایی رخ دادن پدیده‌ها پاسخ دهیم.

 در مقاله‌ای که اخیرا منتشر شده، گروهی از فیزیکدانان این سوال اساسی را در مورد انرژی تاریک مطرح کرده‌اند و نیز پی برده‌اند که در برخی موارد، ممکن است این انرژی باعث پیش رفتن زمان به سمت جلو شود.

کیتی بومن (Katie Bouman) فارغ‌التحصیل دانشگاه MIT است که به تازگی به همراه تیم تحقیقاتی‌اش توانسته الگوریتمی ابداع کند که می‌تواند تصویری واقعی از یک سیاه‌چاله را نشان دهد. تمامی تصاویری که تا کنون از سیاه‌چاله‌ها منتشر شده‌اند (مانند تصویر این مطلب)، طراحی‌های هنری هستند که آن چیزی را نشان می‌دهند که افراد در مورد این پدیده‌های نجومی تصور می‌کنند.

برای به تصویر کشیدن یکی از سیاه‌چاله‌های غول‌پیگری که در مرکز کهکشان ما قرار دارد، به یک تلسکوپ نیاز داریم که قطر لنز آن برابر با قطر سیاره‌ی زمین است. به طور حتم، ساخت چنین تلسکوپی ممکن نیست.

گوئندولین ایدی فیزیکدانی است که زمینه‌ی مطالعاتی‌اش محاسبه‌ی جرم کل کهکشان است.

قطعا وظیفه‌ی ایدی بسیار دشوار است، اما بر اساس آخرین تخمین‌های این دانشمند، ما در حال حاضر  مقدار جدیدی را برای جرم کهکشان راه شیری در اختیار داریم؛ یک عدد بسیار بزرگ. بر اساس محاسبات ایدی، کهکشان راه شیری جرمی برابر با جرم خورشیدی دارد. به عبارت دیگر جرم کهکشان راه شیری ۷۰۰ میلیارد برابر جرم خورشید است و به گفته‌ی ایدی، کهکشان ما حتی بزرگترین کهکشان جهان هستی نیست.

ناسا به عنوان بزرگ‌ترین سازمان فضایی جهان، پروژه‌های متعددی برای ارسال افراد به کره‌ی مریخ دارد. به منظور انجام چنین پروژه‌هایی، این سازمان باید بتواند شرایط جوی و آب و هوایی مناطق فرود افراد را پیش‌بینی کند تا از وقوع حوادث ناخواسته جلوگیری شود. این سازمان یک قدم به پیش‌بینی شرایط آب و هوایی نزدیک‌تر شده است و توانسته ساختار مناطق طوفانی این سیاره را ترسیم کند.

برای نخستین بار، دانشمندان مولکول آلی پیچیده‌‌ای از نوع مولکول کایرال در فضای میان‌ستاره‌ای شناسایی کرده‌اند، این اکتشاف تا حد زیادی می‌تواند درک ما را از چگونگی پیدایش حیات بر روی زمین و شاید حتی دورنمای تکامل حیات در نقاط دیگر از کهکشان، بهبود دهد.

مولکول مورد بحث، اکسید پروپیلن، در یک توده ابر گازی غول پیکر به نام Sagittarius B2، واقع در فاصله‌ی حدود ۳۹۰ سال نوری از مرکز کهکشان راه شیری، شناسایی شده است. جرم توده ابر Sagittarius B2  در حدود ۳ میلیون برابر جرم خورشید است و در حال حاضر ما می‌دانیم که این توده‌ی بزرگ حاوی مولکول کایرال در میان خود است، چیزی که پیش از این هرگز در خارج از منظومه‌ی شمسی مشاهده نشده بود.

نیروی کشش گرانشی مریخ روی یکی از دو قمرش یعنی فوبوس به تدریج در حال کمتر شدن است و این امر نشان می‌دهد که نابودی این صخره‌ی فضایی در آینده اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. اما این امکان وجود دارد که سنگ ریزه‌های بازمانده از نابودی فوبوس به جای پخش شدن در فضای بی‌کران، یک حلقه مانند حلقه‌ی دور زحل را اطراف مریخ به وجود آورند.

تصویر سه‌بعدی بالا توزیع ماده‌ی تاریک را در مقیاس بزرگ نشان می‌دهد و این تصویر از اندازه‌گیری با روش همگرایی گرانشی با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده است. دانشمندان آزمایشگاه لورنس لیورمور (Lawrence Livermore) به یک تئوری جدید دست یافته‌اند که تا حدودی علت پنهان ماندن ماده‌ی تاریک را در آزمایش‌های انجام شده در کره‌ی زمین بیان می‌کند.
 

در تصویر ترسیمی که به تازگی منتشر شده است سیاه‌چاله‌ی میانی کهکشان راه شیری را می‌بینیم که با دایره‌ای از مواد به هم پیوسطه در بر گرفته شده است. خط‌های آبی نشان‌دهنده‌ی میدان مغناطیسی هستند. تلسکوپ افق رویداد (The Event Horizon Telescope) این میدان‌های مغناطیسی را برای نخستین بار با رزولوشنی به اندازه‌ی ۶ واحد افق رویداد (به اندازه‌ی ۶ شعاع شواردزشیلد) دریافت کرده است. مشاهده می‌شود که میدان‌ها به شکل دایره‌های نامرتب با حلقه‌های درهم آمیخته شده و پیچیدگی‌هایی همانند رشته‌های ماکارونی درهم پیچیده‌ هستند. در برابر این پدیده، قسمت‌های دیگر تصویر، الگوهای بسیار سازمان‌یافته‌تری داشتند که گفته می‌شود باریکه‌های جریان به زنگ زرد در این نواحی درست شده‌اند.

محققان از کشورهای مختلف تحقیقی گسترده روی میدان مغناطیسی سیاه‌چاله‌ی کهکشان راه شیری انجام داده‌اند. این گروه از محققان متوجه شده‌اند که میدان مغناطیسی این سیاه‌چاله خیلی پیچیده بوده و از بخشی از جسم به بخش دیگر آن دچار تغییر می‌شود.

کهکشان‌ها در اطراف خود دارای هاله‌هایی هستند که ممکن است از مواد معمولی و یا ماده‌ی تاریک ساخته شده باشند. تصویر فوق زیرسازه‌ای از درون یک هاله در شبیه‌سازی Q زنجیره‌ای (Q Continuum simulation) نشان می‌دهد که زیرهاله‌ها (subhalo) در این تصویر با رنگ‌های مجزا نشان داده شده‌اند.
 

تصور کنید که در داخل جنگلی به سر می‌برید و اطراف شما پوشیده از درخت است. به هر نقطه‌ای که نگاه می‌کنید درختی در آنجا وجود دارد؛ درختی بزرگ در مجاورت شما یا تعدادی درخت در فاصله‌ای دورتر از شما. یقینا این وضعیت در مورد ستاره‌ها نیز صدق می‌کند. ما در بطن جهان هستی به سر می‌بریم و با نگاه به هر سمتی از آن، مطمئنا شاهد ستاره‌هایی خواهیم بود؛ میلیاردها و میلیاردها ستاره. ممکن است گمان کنید که ستاره‌ها تمام آسمان شب را پوشانده اند و انبوهی از ستاره‌هایی که در نقاط دوردست واقع شده‌اند، نسبت به ستاره‌های نزدیک، کم فروغ‌تر هستند.
 

اولین تلاش این کاوشگر برای قرارگیری در مدار ناهید در سال ۲۰۱۰ صورت گرفت که نقص عملکردی در موتور اصلی، این کاوشگر را در مداری به دور خورشید قرار داد. این سفینه‌‌‌ی بی سرنشین در مانور فضایی که به کمک سامانه کنترل کمکی خودکار خود انجام داد توانست پس از ۲۰ دقیقه خود را در نقطه‌‌‌ای قرار دهد که در آنجا کنترل زمینی بتواند دومین مانور را در صورت موفق نشدن مانور نخست انجام دهد. البته خوشبختانه نیازی به کنترل زمینی وجود نداشت و ماهواره توانست با موفقیت مانور اصلی قرارگیری در مدار را به پایان برساند.

پس از دهه‌ها سردرگمی بالاخره ناسا محل دقیق برخورد Apollo 16 S-IVB را اعلام کرد.

در تصاویر جدیدی که ناسا منتشر کرده، ناحیه‌ای با نام Tombaugh به چشم می‌خورد که البته پیش از این هم در چندین تصاویر ارسالی نیز این ناحیه مشخص بود. این تصاویر در ماه جولای که نزدیک‌ترین فلای بایِ فضاپیمای New Horizons در حول پلوتو با فاصله‌ی ۹٫۵۵۰ مایلی قرار داشت، بادوربین دوربرد LORRI ثبت شده‌اند.

همان طور که در تصویر نیز مشاهده می‌کنید، در قلب پلوتو یخ‌های خشک با شکل رگه‌هایی به رنگ سیاه وجود دارد. البته دیگر رگه‌ها دارای تپه و بلندی‌هایی هستند که به نظر می‌رسد از دیگر سطوح به وجود آمده‌اند. بر اساس این تصاویر جدید، دانشمندان معتقد هستند که احتمال وجود حیات و تبادل نیتروژن بین سطح و اتمسفر در پلوتو وجود دارد. 

یک سیاره که گفته می‌شود پتانسیل وجود حیات را در خود دارد به تازگی توسط دانشمندان استرالیایی ردیابی شده است و فقط ۱۴ سال نوری با زمین فاصله دارد. این فاصله به اندازه‌ی ۱۲۶ تریلیون کیلومتر از کره‌ی زمین است و به طور غیرقابل دسترسی دور به نظر می‌رسد؛ اما وقتی بدانیم که مریخ، نزدیک‌ترین سیاره به کره‌ی زمین فاصله‌ای به اندازه‌ی ۲۴۹ میلیون کیلومتر از ما دارد به این نتیجه خواهیم رسید که این فاصله در مقیاس ستاره‌ای خیلی هم دور نیست.