فرانچایزینگشاید بخواهید کسب و کار خودتان را داشته باشید به این دلیل که می خواهید رئیس خودتان باشید. آیا بایستی یک کسب و کار را از هیچ و بدون پول آغاز کنید؟

تصور کنید که درحال گشایش رستوران مک دونالد خودتان هستید. برای اجرای این امر باید یک امتیاز (فرانچایز) از مک دونالد بخرید. برای یک امتیاز معمولی باید 175,000 دلار داشته باشید (بدون قرض).

با توجه به مقاله "فرانچایزینگ چیست" در وب سایت Franchise UPDATE , بیش از 2,500 سیستم فرانچایز یا امتیازی در ایالات متحده با بیش از 534,000 واحد وجود دارد. این حدود 3.2 درصد تمامی کسب و کارها و 35 درصد تمام درآمد بخش خرده فروشی و خدمات در ایالات متحده است.

دو گروه در فرانچایز درگیرند، امتیازدهنده (شخص یا شرکتی که حقوق نام و سیستم کسب و کار را کرایه می دهد) و امتیازگیرنده (کسی که آن را می خرد).

حق برای فرانچایز (امتیاز) توسط امتیازدهنده با یک مبلغ پول اولیه فروخته می شود که اغلب به آن مبلغ ازپیش برای ورود یا مبلغ فرانچایز می گویند. این پول زمانی که قرارداد امضا شده است پرداخت خواهد شد. قرارداد (موافقت فرانچایز) مسئولیت های دو طرف امتیازدهنده و امتیازگیرنده را به تفصیل شرح داده و معمولاً برای مدت زمانی مشخص می باشد (معمولاً چندین سال). زمانی هم که قرارداد به پایان می رسد بایستی مجدداً اصلاح شود. قوانین ایالتی معمولاً درآن مؤثرند.

عوامل تولید منابعي هستند که بلوک های ساختماني اقتصاد به شمار می آیند. مردم از عوامل تولید استفاده می کنند تا کالاها و خدمات توليد كنند. اقتصاددانان عوامل توليد را به چهار دسته تقسيم مي كنند: زمین، نیروی کار، سرمایه و کارآفرینی.
اولین عامل تولید زمین است. زمین شامل هر گونه منابع طبیعی است که برای تولید کالاها و خدمات مورد استفاده قرار مي گيرد.برخي از زمين ها یا منابع طبیعی شامل آب، نفت، مس، گاز طبیعی، زغال سنگ و جنگل ها هستند. منابع زمین به عنوان ماده خام در فرایند تولید مورد استفاده قرار می گیرند.این منابع می توانند تجدید پذیر باشند مانند جنگل ها، یا تجدید ناپذیر باشند مانند نفت یا گاز طبیعی. برخی مالکان در ازای در اختیار قرار دادن این عامل تولید اجاره دریافت می کنند.

هر جامعه ای چه یک قبیله باشد و چه کشوری بزرگ با جمعیتی زیاد باید سه مسئله اساسی اقتصادی را حل کند.
1-چه کالایی به چه مقدار باید تولید شود؟ یعنی کدام کالاها و خدمات و با چه مقدار باید تولید شوند. (what)
2-چگونه باید این کالاها را تولید کرد؟ یعنی چه کسی با کدام منابع و با چه روش فنی ای باید آنها را تولید کند. (how)
3-برای چه کسانی این کالاها را باید تولید کرد؟ یعنی کیست که از کالاها و خدماتی که تولید می شود بهره مند می شود و این کالاها و خدمات به دست چه کسانی می رسد. به عبارت دیگر مجموع تولید ملی چگونه باید بین افراد و خانواده های مختلف توزیع گردد. (whom)

اگر عوامل تولید (زمین، کار، سرمایه) محدود نبود این مسئله که چه کالاهایی چگونه و برای چه کسانی باید تولید شود مطرح نمی شد. از هر کالایی می توانستیم مقدار لایتناهی تولید کنیم و همه به کالاهای دلخواهشان به هر اندازه که می خواستند دسترسی داشتند. به عبارتی هیچ کالایی کمیاب نبود.
اما موضوع این است که هرگز انسان به مرحله ای نمی رسد که همه نیازهایش در زمینه مصرف کالاها مرتفع شود. حتی هر چقدر سطح تولید بالاتر می رود افزایش سطح مصرف را نیز به دنبال می آورد. 
به این ترتیب مطالعه اقتصاد با مفهوم كميابي آغاز می شود. كميابي وضعیتی را توصیف مي كند که در آن خواست هاي ما بیشتر از منابع در دسترسی است كه اين خواست ها را ارضا مي كند.
ما چه بخواهیم و چه نخواهیم هر روز با مشكل كميابي مواجه می شویم. فكر کردن به دنیای بدون کمیابی لذت بخش است، اما واقعیت غم انگیز این است که چیزهایی که ما می خواهیم کمیابند چراكه منابعی که برای تولید آنها مورد نیاز است کمیابند.

خواست هاي نامحدود در مواجهه با منابع محدود، ما را در وضعیتي قرار مي دهد كه بايد مدام انتخاب کنیم کدام یک از خواست هايمان را برآورده كنيم. هنگامي كه انتخاب هايي انجام مي گيرد افراد متحمل هزینه اي مي شوند.
اگر شما تصميم بگيريد كه به جاي يك فيلم يك بازي ويدئويي بخريد متحمل هزینه فرصت مي شويد. اقتصاددانان هزينه فرصت را فرصتی با بالاترين ارزش توصيف مي كنند زمانی كه شما انتخابي انجام مي دهيد. بنابراین هزینه فرصت خرید بازی ویدیویی اين است که نمی توانید فیلم خریداری كنيد.
هزینه فرصت، فرصت از دست رفته است. هزینه فرصت خرج کردن پول، فرصت از دست رفته براي پس انداز پول است. در سطح اجتماعی هزینه فرصت استفاده از زمین به عنوان جای پارک، زمیني است كه دیگر برای ساخت خانه استفاده نمی شود. هزینه فرصت درآمدهای مالیاتی كه در بخش بهداشت و درمان صرف مي شود فرصت از دست رفته براي خرج پول در آموزش و پرورش است. به این ترتیب هزینه فرصت، فرصت بسیار ارزشمندي است كه کنار گذاشته شده.

وضعیت اشتغال کامل منابع به این معنا است که همه عوامل تولید را به کار گرفته باشیم. در این شرایط اگر بخواهیم یک کالای اضافی تولید کنیم همیشه باید از کالای دیگری صرف نظر کنیم.
به عنوان مثال اگر در یک جامعه تنها دو کالای کره و توپ جنگی تولید می شود (کره و توپ جنگی نماد کالاهای نظامی و کالاهای غیرنظامی هستند)، برای تولید کره بیشتر باید توپ کمتری تولید کرد و برعکس. به عبارتی باید منابع را از تولید یک کالا خارج کرده به تولید کالای دیگر اختصاص داد، البته به شرطی که بتوان از منابعی که برای ساخت یک کالا به کار می رود برای ساخت کالای دیگر بهره جست.
به عنوان نمونه از آهنی که برای تولید توپ به کار می رود می توان ماشین آلات لازم برای تولید کره ساخت. در مورد توپ جنگی و کره، اشتغال کامل منابع به این معنا است که اجتماع باید بین توپ بیشتر یا کره بیشتر یکی را انتخاب کند.

اصطلاح اقتصاد خانواده، به بهره وري اقتصادي تمام افراد خانواده، از جمله کسانی که در داخل خانه كار مي كنند اطلاق می شود.
در رابطه با اقتصاد خانواده چند نکته کلیدی وجود دارد:
• در اقتصاد خانواده، خانواده ها محصولات کشاورزی، کالاهای تولیدی و خدمات را برای عرضه در بازار توليد مي كنند.
• انقلاب صنعتی تا حد زیادی به اقتصاد خانواده پايان داد چراکه پس از آن مردان حوزه هاي عمومی از سیاست گرفته تا اقتصاد، تجارت و قانون را اشغال کردند در حالی که زنان حوزه داخلی خانواده شامل نگهداری از فرزند، خانه داری و تعلیم و آموزش دینی را اداره مي كردند.

قانون افزایش هزینه ها قانون مهمی در اقتصاد و برای صاحبان کسب و کارها است. این قانون می گوید که اگر می خواهیم مقدار زیادتری از یک کالا داشته باشیم برای به دست آوردن هر واحد اضافی از آن کالا باید از مقداری از کالاهای دیگر صرف نظر کنیم که قانون افزایش هزینه ها نام دارد.
معنی قانون افزایش هزینه ها در مورد ساخت توپ های جنگی و کره این است که اگر می خواهیم توپ های بیشتری بسازیم، اولین آنها را می توانیم با عوامل تولیدی ای بسازیم که در هر حال برای تولید کره مناسب نیستند. اما اگر توپ زیادتری بخواهیم باید از منابعی استفاده کنیم که در تولید کره بسیار پرارزشند و اگر باز هم در داشتن توپ بیشتر اصرار کنیم باید آماده شویم کشاورزان و مزارع کشاورزی ای را که برای تولید کره بسیار لازمند را به تولید توپ بگماریم ولو این که محصول آنها در زمینه تولید توپ بسیار اندک باشد. از این رو باید انتظار داشت که هزینه ها روبه افزایش رود.

بازده نزولی رابطه میان مصرف عوامل تولید (مانند کارگر) را با محصول یا یک کالای تولیدی نشان می دهد.
فرض کنیم مقدار ثابتی زمین داریم که در ابتدا روی این زمین کارگری کار نمی کند پس محصولی هم در کار نیست و میزان برداشت محصول صفر است. حالا یک کارگر را در این زمین ثابت به کار می گماریم و به عنوان مثال 2000 واحد (یا هر میزان دیگر) ذرت به دست می آوریم. حالا اگر زمین ثابت بماند و کارگر دومی اضافه شود، قانون بازده نزولی می گوید که با اضافه شدن یک کارگر دو برابر قبل یعنی 4000 واحد محصول به دست نمی آید و به عنوان مثال 3000 واحد محصول به دست می آید. با اضافه شدن کارگر سوم هم 6000 واحد ذرت به دست نمی آید بلکه به عنوان مثال 3500 واحد به دست می آید. البته قانون بازده نزولی وقتی معتبر است که مقدار زیادی عامل متغیر (به عنوان مثال کارگر) را به استخدام درآورده باشیم درحالی که یک عامل ثابت داشته باشیم.

وقتی جمع کل منابع تولید ثابت باشد اگر بخواهیم یک کالای اضافی تولید کنیم همیشه باید از کالای دیگری صرف نظر کنیم. حالا اگر مهندسان و دانشمندان راه های بهتری برای تولید کالاها پیدا کنند چه اتفاقی رخ می دهد؟ اگر از نیروی انسانی متخصص بهره برده می شود چه روی می دهد؟ پاسخ این است که در این صورت تولید محصولات بیشتری ممکن می شود.
به بازده نزولی صرفه های حاصل از تولید به مقدار زیاد هم می گویند که به خاطر وجود این شرایط است:
1-استفاده از نیروی غیر انسانی و غیرحیوانی (مانند آب، باد، بخار، برق، توربین، موتورهای احتراق داخلی و انرژی اتمی)
2-دستگاه های موتوری خودکار (مانند ماشین تراش، مته)

مشتری آ را در نظر بگیرید. او به رایانه جدیدی نیاز دارد تا به وسیله آن در خانه کار کند. این مشتری می خواهد رایانه اش مطمئن باشد و پردازشگر خوبی باشد تا بتواند با آن هر روز چند وظیفه پیچیده را انجام دهد. با این حال، مشتری آ فقط میزان محدودی پول دارد تا به این منظور خرج کند. بنابراین باید اطمینان حاصل کند که با پولش بهترین رایانه ممکن را خریداری می کند...
مشتری آ قبل از رفتن به فروشگاه، به دقت درباره گزینه های پیش رویش تحقیق می کند، قیمت ها را با هم مقایسه می کند و نظرات مصرف کنندگان دیگر انواع رایانه ها را بررسی می کند. در نهایت با آگاهی کامل بهترین رایانه ای که می تواند نیازهایش را تأمین می کند را انتخاب می کند. مشتری آ نمونه انسان اقتصادی در نظریه های اقتصادی نئوکلاسیک است. مشتری ای که برای انجام تمام فعالیت های اقتصادیش همیشه منطقی و مطلع است.

در این مطلب واقعیات جالبی درباره یورو، زمان به جریان یافتن آن، شکل آن، انواع سکه هایش، کارکردها و فوایدش، کشورهایی از اتحادیه اروپا که پول رایجشان را به یورو تبدیل کرده اند و ... ارایه می شود.
-یورو(euro) با نماد €، پول رسمی19 کشور از مجموع 28 کشور اتحادیه اروپا است. یورو سمبل تلاش کشورهای اتحادیه اروپا برای اتحاد اقتصادی است.
-در سال 2002 یورو وارد چرخه پولی تعدادی از کشورهای اروپایی و جایگزین ارزهای قدیمیشد. در آخر تابستان این سال یورو به طور کامل جای پول های محلی را گرفت. به این ترتیب به عنوان مثال فرانسوی ها با فرانک و آلمانی ها با مارک خداحافظی کردند.

مطلبی درباره دلایل ارزش داشتن پول ، تاریخچه ای از این که پول در زمان های مختلف بر چه اساسی ارزش داشته است و حالا ارزش آن چگونه تعیین می شود و چه اتفاقاتی رخ می دهد که ارزش پول کم می شود و مطالب خواندنی دیگر.
ارزش پول ، پشتوانه استاندارد طلا ، سکه ، فلزات گرانبها ، طلا ، نقره ، ارز ، ذوب سکه ، تورم ، اقتصاد ، افزایش قیمت ، عرضه پول ، عرضه و تقاضا ، کالاها ، خدمات
پول به خودی خود ارزش ذاتی ندارد. تنها تکه هایی از کاغذ و یا اعدادی در یک دفتر است. خودرو دارای ارزش ذاتی است چراکه به ما کمک می کند به جایی که می خواهیم برویم. آب هم به خاطر موارد استفاده اش دارای ارزش ذاتی است به عنوان مثال این که اگر به اندازه کافی آب ننوشیم می میریم. اما همان طور که گفته شد پول دارای ارزش ذاتی نیست. نگاه کردن به تصویر شخصیت های ملی یا ابنیه تاریخی و ... که بر روی پول ها نقش بسته به ما احساس لذت می دهد وگرنه پول بیشتر از تکه های کاغذ ارزش ندارد.

تفاوتی ساده بین اقتصاد خرد و اقتصاد کلان وجود دارد. اقتصاد خرد مطالعه اقتصاد در سطح یک فرد، یک گروه و یا یک شرکت است. در سوی دیگر اقتصاد کلان مطالعه کلیت اقتصاد ملی است.
اقتصاد خرد بر مسایلی که بر افراد و شرکت ها اثر می گذارد متمرکز است. این می تواند به معنای مطالعه عرضه و تقاضا برای یک محصول خاص، تولیدی که یک فرد یا کسب و کار قادر به انجام آن است یا تأثیر قوانین بر کسب و کار باشد.
اقتصاد کلان بر مسائلی تمرکز دارد که بر اقتصاد به عنوان یک کل اثر می گذارند. برخی از متداول ترین موضوعاتی که اقتصاد کلان بر آنها تمرکز دارد نرخ بیکاری، تولید ناخالص داخلی یک اقتصاد و اثرات صادرات و واردات است.

برای فهم تورم در ابتدا باید بفهمیم که این کلمه به چه معنی است. تورم به معنی افزایش قیمت سبد کالاها و خدماتی است که نماینده کل یک اقتصاد است.
پارکین و بده (Parkin and Bade) نیز تعریف مشابهی از تورم ارایه کرده اند:
تورم حرکت رو به بالای سطح متوسط قیمت ها است. در مقابل آن تورم منفی یا تقلیل قیمت ها است که حرکت رو به پایین سطح متوسط قیمت ها تعریف می شود. مرز بین تورم و تقلیل قیمت ها ثبات قیمت ها است.
ارتباط بین تورم و پول
از آنجایی که تورم افزایش سطح عمومی قیمت ها است ذاتاً با پول پیوند دارد. به خاطر همین است که می شنویم برای خرید اندکی کالا باید مقدار زیادی پول خرج کنیم.
 

در قرن 18 میلادی آدام اسمیت، اقتصاددان معروف، گفت که کشورها باید کشف کنند در تولید چه چیزی کارآمدترند (کارآمدی در واقع به معنی ارزان تر، بهتر و سریع تر است) و سپس در آن چه تولید می کنند متخصص شوند تا بهترین کار را انجام می دهند. در تجارت با کشورهای دیگر هم باید آن چه را در آن بهترین اند انجام دهند.
به عنوان مثال می خواهید وارد بازار کار شوید و در حال ارزیابی گزینه های شغلی هستید. هم زمان، همسایه تان هم در حال ارزیابی گزینه های شغلی خودش است. در حال حاضر مزیت مطلق شما بر همسایه تان در پخت کیک است. شما هم کیک شکلاتی، هم کیک وانیلی و هم کیک آناناس را بهتر از او درست می کنید ضمن این که سرعت تان در پخت کیک خیلی بیشتر از همسایه تان است. به این ترتیب قطعاً در پخت کیک بهتر از همسایه تان هستید. درواقع بین شما و همسایه تان شما بهترین هستید.

کارمندان ژاپنی ساعت های طولانی کار می کنند. با وجود قانون کار ژاپن، این که نیروی کار 60 ساعت در هفته کار کنند امر غیر معمولی نیست. این موضوع به پدیده ای به نام کارُشی ( karo-shi-مرگ ناشی از کار زیاد) منجر شده. معروف است که برخی از کارکنان شرکت های بزرگ خود به خود از خستگی می میرند.
خوشبختانه، موارد کارُشی بسیار نادر است. همچنین کارگران خارجی معمولاً تحت فشار قرار نمی گیرند تا به اندازه همتایان ژاپنی شان کار کنند.
یکی از دلایل ساعت های زیاد کار در ژاپن این است که مدت زمانی که کارمندان کار می کنند در فرصت های پیشرفت شغلی شان تعیین کننده است و کمیت کارشان گاهی اوقات مهم تر از کیفیت کارشان است.