نیروی کشش گرانشی مریخ روی یکی از دو قمرش یعنی فوبوس به تدریج در حال کمتر شدن است و این امر نشان می‌دهد که نابودی این صخره‌ی فضایی در آینده اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. اما این امکان وجود دارد که سنگ ریزه‌های بازمانده از نابودی فوبوس به جای پخش شدن در فضای بی‌کران، یک حلقه مانند حلقه‌ی دور زحل را اطراف مریخ به وجود آورند.

تصویر سه‌بعدی بالا توزیع ماده‌ی تاریک را در مقیاس بزرگ نشان می‌دهد و این تصویر از اندازه‌گیری با روش همگرایی گرانشی با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده است. دانشمندان آزمایشگاه لورنس لیورمور (Lawrence Livermore) به یک تئوری جدید دست یافته‌اند که تا حدودی علت پنهان ماندن ماده‌ی تاریک را در آزمایش‌های انجام شده در کره‌ی زمین بیان می‌کند.
 

در تصویر ترسیمی که به تازگی منتشر شده است سیاه‌چاله‌ی میانی کهکشان راه شیری را می‌بینیم که با دایره‌ای از مواد به هم پیوسطه در بر گرفته شده است. خط‌های آبی نشان‌دهنده‌ی میدان مغناطیسی هستند. تلسکوپ افق رویداد (The Event Horizon Telescope) این میدان‌های مغناطیسی را برای نخستین بار با رزولوشنی به اندازه‌ی ۶ واحد افق رویداد (به اندازه‌ی ۶ شعاع شواردزشیلد) دریافت کرده است. مشاهده می‌شود که میدان‌ها به شکل دایره‌های نامرتب با حلقه‌های درهم آمیخته شده و پیچیدگی‌هایی همانند رشته‌های ماکارونی درهم پیچیده‌ هستند. در برابر این پدیده، قسمت‌های دیگر تصویر، الگوهای بسیار سازمان‌یافته‌تری داشتند که گفته می‌شود باریکه‌های جریان به زنگ زرد در این نواحی درست شده‌اند.

محققان از کشورهای مختلف تحقیقی گسترده روی میدان مغناطیسی سیاه‌چاله‌ی کهکشان راه شیری انجام داده‌اند. این گروه از محققان متوجه شده‌اند که میدان مغناطیسی این سیاه‌چاله خیلی پیچیده بوده و از بخشی از جسم به بخش دیگر آن دچار تغییر می‌شود.

کهکشان‌ها در اطراف خود دارای هاله‌هایی هستند که ممکن است از مواد معمولی و یا ماده‌ی تاریک ساخته شده باشند. تصویر فوق زیرسازه‌ای از درون یک هاله در شبیه‌سازی Q زنجیره‌ای (Q Continuum simulation) نشان می‌دهد که زیرهاله‌ها (subhalo) در این تصویر با رنگ‌های مجزا نشان داده شده‌اند.
 

تصور کنید که در داخل جنگلی به سر می‌برید و اطراف شما پوشیده از درخت است. به هر نقطه‌ای که نگاه می‌کنید درختی در آنجا وجود دارد؛ درختی بزرگ در مجاورت شما یا تعدادی درخت در فاصله‌ای دورتر از شما. یقینا این وضعیت در مورد ستاره‌ها نیز صدق می‌کند. ما در بطن جهان هستی به سر می‌بریم و با نگاه به هر سمتی از آن، مطمئنا شاهد ستاره‌هایی خواهیم بود؛ میلیاردها و میلیاردها ستاره. ممکن است گمان کنید که ستاره‌ها تمام آسمان شب را پوشانده اند و انبوهی از ستاره‌هایی که در نقاط دوردست واقع شده‌اند، نسبت به ستاره‌های نزدیک، کم فروغ‌تر هستند.
 

اولین تلاش این کاوشگر برای قرارگیری در مدار ناهید در سال ۲۰۱۰ صورت گرفت که نقص عملکردی در موتور اصلی، این کاوشگر را در مداری به دور خورشید قرار داد. این سفینه‌‌‌ی بی سرنشین در مانور فضایی که به کمک سامانه کنترل کمکی خودکار خود انجام داد توانست پس از ۲۰ دقیقه خود را در نقطه‌‌‌ای قرار دهد که در آنجا کنترل زمینی بتواند دومین مانور را در صورت موفق نشدن مانور نخست انجام دهد. البته خوشبختانه نیازی به کنترل زمینی وجود نداشت و ماهواره توانست با موفقیت مانور اصلی قرارگیری در مدار را به پایان برساند.

پس از دهه‌ها سردرگمی بالاخره ناسا محل دقیق برخورد Apollo 16 S-IVB را اعلام کرد.

ستاره‌شناسان به تازگی توانسته‌اند به گفته‌ی خودشان ضعیف‌ترین شیء کهکشانی دیده شده تا به امروز را مشاهده کنند که تاریخ‌گذاری‌ها نشان می‌دهد بازمانده از حدود ۴۰۰ میلیون سال پس از پیدایش کیهان در پی پدیده‌ی بیگ‌بنگ است. با توجه به تاریخی که ناسا برای این پدیده اعلام کرده است می‌توان گفت زمان پیدایش آن مربوط به ۱۳.۸ میلیارد سال پیش است. پژوهشگران این شیء را با نام مستعار تیانا (Tyana) نام‌گذاری کرده‌اند که در زبان سرخپوستی آیمارا به معنی «اول زاده شده» است. گفتنی است که زبان آیمارا در فلات کوه های آند در آمریکای جنوبی تکلم می‌شود.

در تصاویر جدیدی که ناسا منتشر کرده، ناحیه‌ای با نام Tombaugh به چشم می‌خورد که البته پیش از این هم در چندین تصاویر ارسالی نیز این ناحیه مشخص بود. این تصاویر در ماه جولای که نزدیک‌ترین فلای بایِ فضاپیمای New Horizons در حول پلوتو با فاصله‌ی ۹٫۵۵۰ مایلی قرار داشت، بادوربین دوربرد LORRI ثبت شده‌اند.

همان طور که در تصویر نیز مشاهده می‌کنید، در قلب پلوتو یخ‌های خشک با شکل رگه‌هایی به رنگ سیاه وجود دارد. البته دیگر رگه‌ها دارای تپه و بلندی‌هایی هستند که به نظر می‌رسد از دیگر سطوح به وجود آمده‌اند. بر اساس این تصاویر جدید، دانشمندان معتقد هستند که احتمال وجود حیات و تبادل نیتروژن بین سطح و اتمسفر در پلوتو وجود دارد. 

یک سیاره که گفته می‌شود پتانسیل وجود حیات را در خود دارد به تازگی توسط دانشمندان استرالیایی ردیابی شده است و فقط ۱۴ سال نوری با زمین فاصله دارد. این فاصله به اندازه‌ی ۱۲۶ تریلیون کیلومتر از کره‌ی زمین است و به طور غیرقابل دسترسی دور به نظر می‌رس��؛ اما وقتی بدانیم که مریخ، نزدیک‌ترین سیاره به کره‌ی زمین فاصله‌ای به اندازه‌ی ۲۴۹ میلیون کیلومتر از ما دارد به این نتیجه خواهیم رسید که این فاصله در مقیاس ستاره‌ای خیلی هم دور نیست.

بر اساس تئوری سیاه چاله‌ها؛ جاذبه یک سیاه‌چاله به‌اندازه‌ای قدرتمند است که حتی نور نمی‌تواند از آن بگریزد و بالطبع ذرات کوانتومی که جذب آن می‌شوند نیز کاملا غیرقابل‌ بازیابی هستند و به دست آوردن هرگونه اطلاعاتی در مورد آن‌ها غیرممکن است. این مسئله هرگونه پیش‌بینی در مورد سیر تکاملی و چرخه حیات سیاه‌چاله و داشتن اطلاعاتی دقیق در مورد آنچه که در درون آن می‌گذرد را به امری محال تبدیل می‌کند.

با گسترش روزافزون علم و ساخت تلسکوپ‌های دقیق، دانشمندان، در اندازه‌گیری ابعاد جهان روز به روز به نتایج جدیدتری نائل می‌شدند. با ساخته شدن و گسترش این وسایل اندازه‌گیری، دید بشر نسبت به جهان نیز تغییر یافت. مثلاً با چشم غیرمسلح تقریباً می‌توانیم در حدود ۶ هزار ستاره را ببینیم؛ اما اختراع تلسکوپ ناگهان آشکار کرد که این فقط جزیی از جهان است.

تصویری که توسط دوربین دید دور کاوشگر فضایی New Horizons در فاصله‌‌ی ۱۷۰۰۰ کیلومتری در سال ۲۰۱۵ گرفته شده، وسعتی با حدود ۸۰ کیلومتر عرض و بیش از ۷۰۰ کیلومتر طول را به نمایش می گذارد. نکته‌‌ی بسیار عجیبی که دانشمندان را نیز درباره‌‌ی این منطقه به تعجب واداشته ظاهر سلول مانند آن است که خود دستمایه‌‌ی ارائه‌‌ی بسیاری از نظریه‌‌های گوناگون برای توصیف آن شده است. در حال حاضر این نظریه‌‌ی غالب آن است که این گودالهای عجیب و غریب که بر روی سطح این سیاره شکل می گیرند در واقع ناشی از پدیده‌‌ای به نام تصعید هستند.

قدرت ابرنواختر ASASSN-15lh حدود ۲۰۰ برابر از متوسط قدرت ابرنواخترهای شناخته‌شده بیشتر است و درخشش باورنکردنی آن از مجموع نور ستاره‌های کهکشان راه شیری ۲۰ برابر بیشتر برآورد می‌شود. جلوه‌های عجیب و ناشناخته نظیر قدرت و درخشش مافوق تصور ASASSN-15lh، ستاره شناسان را به این باور رسانده که شاید انفجار ستاره‌ای بسیار کمیاب و غیرمعمول موسوم به مگنتار، دلیل ایجاد آن است. مگنتار نوعی ستاره‌ی نوترونی به‌شدت متراکم (دارای جرم بسیار زیاد) در حال فروپاشی است که جرم زیاد، سرعت چرخش وضعی آن را به شکلی باورنکردنی افزایش می‌دهد و یک میدان مغناطیسی با قدرتی مافوق تصور ایجاد می‌کند. سرعت خیره‌کننده‌ی چرخش وضعی مگنتار تحت تأثیر میدان مغناطیسی، می‌تواند منبع انرژی مناسبی برای پایداری و افزایش زمان درخشش آن (نسبت به درخشش معمول حاصل از وقوع ابرنواختر) فراهم کند. می‌توان این پدیده را به یک دینام ساده متصل به یک لامپ تشبیه کرد؛ هر چه دینام با سرعت بیشتری به حرکت درآید، لامپ درخشش بیشتری خواهد داشت.

ستاره‌شناسان بر این باورند که بزرگ‌ترین خوشه‌ی کهکشانی جهان در نخستین مراحل پیدایش جهان هستی وجود داشته و جرم تخمینی آن معادل ۵۰۰ تریلیون برابر خورشید بوده است. این خوشه که نام رسمی آن IDCS 1426 است، در فاصله‌ی ۱۰ میلیارد سال نوری از کره‌ی زمین قرار دارد. در حقیقت فاصله‌ی آن با زمین به قدری زیاد است که به عقیده‌ی دانشمندان شروع حرکت پرتوهای نوری که هم اکنون از جانب این خوشه برای ما قابل تشخیص است به زمانی برمی‌گردد که جهان هستی تنها یک چهارم عمر کنونی خود را داشت.

ناسا با تاسیس یک دفتر جدید برای نظارت بر شناسایی و ردیابی اشیاء نزدیک به زمین (NEOs) قصد دارد از تکرار حوادثی مانند برخورد شهاب‌سنگ به روسیه جلوگیری کند. دفتر هماهنگی دفاع از سیاره (PDCO) تمامی پروژه‌های ناسا برای شناسایی و تجزیه و تحلیل سیارک‌ها را زیر یک چتر جمع می‌کند.

از زمان آغاز بررسی‌های ناسا برای مشاهده‌ی سیارک‌ها در سال ۱۹۸۸، بیش از ۱۳۵۰۰ جسم نزدیک زمین کشف شده‌اند و این تعداد با سرعت ۱۵۰۰ عدد در سال در حال افزایش است.

تیمی از ستاره‌شناسان به سرپرستی توموهارو اوکا، استاد دانشگاه که‌یو در ژاپن، موفق به شناسایی توده‌ی ابری مبهمی موسوم به CO-0.40-0.22 شده‌اند که تنها ۲۰۰ سال نوری با مرکز کهکشان راه شیری فاصله دارد. اما چیزی که این توده را غیر عادی جلوه می دهد، پراکندگی سرعت گسترده‌ی آن بواسطه‌ی برخورداری از گازهایی با این ویژگی است. تیم یاد شده این توده را با استفاده از دو رادیوتلسکوپ Nobeyama 45-m در ژاپن و تلسکوپ ASTE در شیلی و زیر نظر رصدخانه‌ی ملی ژاپن یافته است.

زندگی روی سیاره‌های دیگر ممکن است در یک بازه‌ی کوتاه وجود داشته و به سرعت هم ناپدید شده باشد. در واقع این نظری است که زیست‌شناسان ستاره‌ای دانشگاه ملی استرالیا به آن اعتقاد دارند. دانشمندان در پژوهشی که به منظور پی بردن به چگونگی گسترش حیات روی یک سیاره شکل گرفت به این نتیجه رسیدند که ممکن است حیات روی یک سیاره اندکی پس از پیدایشش در آن سیاره به صورت ناخواسته و در اثر سرمایش یا گرمایش شدید روی سیاره از میان رفته باشد.

هنگامی که سخن از سیاه‌چاله‌ها به میان می‌آید معمولا به عنوان گزینه‌های چندان محبوبی برای وجود حیات به نظر نمی‌آیند. به طور قطع می‌توان گفت که سیاه‌چاله‌ها با داشتن افق رویدادی که فراتر از آن حتی نور هم نمی‌تواند از سیاه‌چاله فرار کند و همچنین داشتن یک دیسک گردان با دمای بسیار بالا و متشکل از گازها و غبار به هیچ وجه مکان زیست‌پذیری به نظر نمی‌رسند.