اولین تلاش این کاوشگر برای قرارگیری در مدار ناهید در سال ۲۰۱۰ صورت گرفت که نقص عملکردی در موتور اصلی، این کاوشگر را در مداری به دور خورشید قرار داد. این سفینهی بی سرنشین در مانور فضایی که به کمک سامانه کنترل کمکی خودکار خود انجام داد توانست پس از ۲۰ دقیقه خود را در نقطهای قرار دهد که در آنجا کنترل زمینی بتواند دومین مانور را در صورت موفق نشدن مانور نخست انجام دهد. البته خوشبختانه نیازی به کنترل زمینی وجود نداشت و ماهواره توانست با موفقیت مانور اصلی قرارگیری در مدار را به پایان برساند.
این کاوشگر که در سال ۲۰۱۰ به همراه کشتی خورشیدی ایکاروس به فضا پرتاب شده بود برای مطالعهی جو سیارهی ناهید به امید شناخت بیشتر این سیاره برای پیش بینی رفتار آن به فضا پرتاب شده بود و سه دوربین فروسرخ، یک تصویربردار فرابنفش، یک دوربین آذرخش و یک نوسانگر فوق پایدار جهت مشاهدات رادیویی بر روی آن قرار داده شده بود.
مانور امروزی این کاوشگر از آن جا نشات گرفته بود که در تلاش نخست و در طول حرکت تزریق به مدار، مطابق انتظارات ارتباطات این کاوشگر پس از قرارگرفتن در پشت سیاره با مرکز کنترل قطع شد، در نتیجه مهندسان مرکز کنترل زمینی مج��ور شدند در دورسنجی مدار گرد مشکل را یافته و به حل آن بپردازند. در حقیقت مشکل از آنجا آغاز شده بود که موتور اصلی هیدرازین/نیتروژن تتراکساید این کاوشگر سه دقیقه زودتر خاموش شده بود که خود موجب قرارگیری کاوشگر در مداری با مرکزیت خورشید شده بود. مهندسان بعدتر متوجه شدند که این خاموشی زودهنگام از عملکرد نادرست شیر هلیم ناشی میشد که با فرستادن اکسندهی بیش از حد به درون محفظهی احتراق موتور موجب بیش از حد داغ شدن موتور و البته آسیب دیدن آن شده بود.
برای نجات ماموریت، تیم مهندسان ابتدا کاوشگر را در وضعیت خواب مصنوعی قرار داده و سپس با بهره گیری از ۸ پرتابگر کمکی فضاپیما مسیر آن را تغییر داده و به سمت ناهید فرستادند. به گفتهی سازمان فضایی ژاپن، ساماندهی پارامترهای مداری این کاوشگر چند روز به طول میانجامد و این کاوشگر کار خود برای مشاهدهی ناهید را پس از آن آغاز خواهد کرد.