در طول تاریخ موضوع آب همواره مسئله ای حیاتی برای سرزمین ایران به شمار می رفته است. حتی از زمان های ماقبل تاریخ هم ساکنان سرزمین ما ناچار بودند با وسایل مصنوعی زمین ها را آبیاری کنند.
در دوره هخامنشیان شبکه وسیعی از قنات (کاریز) وجود داشت. امروزه هم در بعضی از مناطق، آبی که در پای کوه ها و در عمق چندین ده متر وجود دارد را به کمک این قنات ها به مناطقی با فاصله 30 تا 40 کیلومتری منتقل می کنند. از برکت آب همین قنات ها و باران هایی که در کناره های داخلی رشته کوه های زاگرس و البرز می بارد زمین های زراعی و واحه های آبادی در ایران ایجاد شده است.