کابوس ها

کابوس ها رؤیاهایی ترسناک و اضطراب آورند. کابوس ها حتی پس از این که فرد از خواب بیدار می شود هم باعث اضطراب و ترس او می شوند. افراد از هر سنی دچار کابوس می شوند، اما این موضوع در کودکان شایع تر است. کابوس ها معمولاً قبل از سن 10 سالگی آغاز می شوند و دختران را بیشتر از پسران می آزارند.
به جز مورد اختلال استرس پس از سانحه (تروما)، به طورکلی کابوس ها نشان دهنده هیچ گونه شرایط خاص پزشکی و روانشناختی نیستند.
بیشتر کودکان و بزرگسالان گاهی اوقات دچار کابوس می شوند. به طور کلی برای کابوس درمان مورد نیاز نیست. با این حال، امکان وجود هر گونه مشکلات اساسی پزشکی و روانشناختی نباید منتفی شود. اگر اضطراب، افسردگی و یا استرس باعث کابوس شود، دکتر ممکن است مشاوره و یا تکنیک های کاهش استرس را توصیه کند. در موارد نادر، ممکن است داروهایی برای اختلالات خواب توصیه گردد.
اگر کابوس ها مدت زمانی طولانی باقی بمانند و الگوی خواب فرد را به هم بریزند می توانند به مشکل تبدیل شوند. چراکه این وضعیت می تواند به بی خوابی و ایجاد اشکال در عملکرد در طول روز منجر شود. در این شرایط فرد می تواند با پزشک درباره کابوس های شبانه اش مشورت کند. اگر فرد احساس کند دارویی به او نمی سازد می تواند از پزشک دارویی جایگزین بخواهد. پزشک پرسش هایی درباره استفاده فرد از محرک هایی مانند کافئین و الکل و نیز مصرف داروهای دیگر می پرسد.
آزمایش خاصی هم برای تشخیص کابوس ها وجود ندارد ولی در برخی از کشورها پزشک ممکن است به فرد توصیه کند مطالعه خواب انجام دهد. در مطالعه خواب، فرد شب را در یک آزمایشگاه سپری می کند و حس گرها بر ضربان قلب، امواج مغز، تنفس، کاهش میزان اکسیژن خون، حرکات چشم، حرکات پا و تنش عضلانی او نظارت می کنند.
اصطلاح پزشکی برای کابوس، پاراسومنیا است.
در اوایل سال 2012، کلینیک مایو اعلام کرد که از پرازوسین prazosin، که یک داروی فشار خون است برای درمان کابوس های مربوط به اختلالات استرس پس از سانحه (تروما) استفاده می کند.
کابوس ها می توانند درنتیجه عوامل مختلفی ایجاد شوند، از جمله:
• فیلم های ترسناک، کتاب ها و یا انواعی از بازی های رایانه ای درست قبل از رفتن به رختخواب
• بیماری یا تب
• داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد درد نارکوتیک و باربیتورات ها
• استفاده بیش از حد از خواب آورها
• استفاده از الکل و سوء مصرف داروها
• کنار گذالشتن قرص های خواب آور و یا داروهای ضد درد مخدر
• استرس، اضطراب یا افسردگی
• وقفه تنفسی در خواب یا آپنه خواب (آینه خواب به وضعیتی اطلاق می شود که که در آن در طول خواب، تنفس برای مدت کوتاهی متوقف می شود)
• حمله خواب یا نارکولپسی (اختلالی در خواب که با خواب آلودگی شدید در طول روز شناخته می شود. این اختلال با چرت زدن سریع و یا حملات خواب دنبال می شود)
• اختلال استرس پس از سانحه  ( PTSD )
توجه داشته باشید که کابوس همان راه رفتن در خواب (خوابگردی) نیست. خوابگردی وضعیتی است که در آن فرد در حالی که هنوز در خواب است در اطراف راه می رود. کابوس همچنین با «ترور شب» یا ترور خواب متفاوت است. ترور شب رؤیا نیست و بیشتر شبیه به یک واکنش ناگهانی از ترس است که در طول گذار از یک مرحله خواب به مرحله دیگری اتفاق می افتد. کودکانی که ترور شب را تجربه می کنند در این میان می خوابند و معمولاً این حادثه را در صبح به یاد ندارند. گاهی اوقات افراد بالغ هم این ترس شدید را تجربه می کنند و به طور محدودی آن را به یاد می آورند. افراد بالغ هم ممکن است ترور شب را تجربه کنند و آن را به طور محدودی به یاد آورند.
در مواجهه با کابوس ها چه می توان انجام داد؟
تغییر شیوه زندگی می تواند به کاهش تعداد کابوس ها کمک کند. به عنوان مثال :
•ورزش منظم
•محدود کردن میزان استفاده از الکل و کافئین 
•اجتناب از استفاده از آرام بخش ها
•به کارگیری تکنیک های تمدد اعصاب مانند یوگا، تای چی و یا مدیتیشن قبل از خواب
•رفتن به رختخواب در یک ساعت معین در شب و بلند شدن از رختخواب در یک ساعت معین از صبح
اگر کودکی کابوس های زیادی دارد می توان او را تشویق کرد درباره شان صحبت کند و برایش توضیح داد که کابوس ها نمی توانند به او صدمه بزنند. روش های دیگر عبارتند از:
•ایجاد زمان خواب منظم برای رفتن به رختخواب (هر شب در یک زمان مشخص به رختخواب برود.)
•کمک به کودک برای این که با تمرین تنفس عمیق، آرام تر و راحت تر شود 
•کودک پایان کابوس را بازنویسی کند
• کودک یک مجله رؤیا داشته باشد
• به کودک اجازه داده شود جانوران، پتو و یا چیزهای دیگر را در شب کنار خود داشته باشد
• وجود نور در تاریکی شب و باز گذاشتن در خروج از اتاق در شب هم می تواند مفید باشد

نقش استعداد و تمرین در موفقیت زیاد می خوابم ولی همیشه خسته ام