آیا دمای دست افراد گویای طبیعت آنها است؟

آیا با اندازه گیری دمای دست افراد می توان طبیعت آنها را تشخیص داد؟ این پرسشی است كه براساس عقیده عامیانه «دستان سرد، قلب گرم» مطرح شده. براساس این ایده افرادی كه معمولاً دستانشان سرد است شخصیت های واقعاً مهربان و دوست داشتنی ای دارند. اما قرینه ای برای این برداشت وجود ندارد. یعنی مشهور نیست كه افرادی كه دستانی گرم دارند قلب های سردی دارند. آنها تنها افرادی هستند كه دمای بدنشان در حدود 98.6 درجه فارنهایت (37 درجه سانتی گراد) است.
ایده «دستان سرد، قلب گرم» باعث شده تحقیقاتی درباره ارتباط بین دمای بدن با روانشناسی و روابط بین افراد صورت بگیرد. از جمله محققانی به نام های لارنس ویلیامز و جان بارگ شواهدی مبنی بر بی اعتباری این ایده ارایه كرده اند. به عقیده آنها برخلاف این عقیده، گرمای فیزیكی تداعی كننده گرمی روابط بین افراد است. برای مثال، ما ممكن است درباره این كه رفتار یك نفر چقدر دوستانه است یا وی چقدر قابل اعتماد و مفید است صحبت كنیم و سپس در صدد برآییم ارزیابی كنیم آیا او واقعاً دوست ما است یا باید از او اجتناب کنیم. در این شرایط گرمای فیزیكی تقویت كننده ایده ما درباره افراد است و كمك می كند به آینده فكر و برای رفتارهای متقابل برنامه ریزی كنیم.
ویلیامز و بارگ به مطالعه كلاسیك دانشمندی به نام هری هارلو هم استناد می كنند. در این مطالعه هارلو و همكارانش دو جانشین برای مادر چند نوزاد بوزینه درست كردند. یكی از این مادران مصنوعی از پارچه درست شده بود و با نور لامپ گرم می شد و مادر دیگر از سیم ساخته شده و غذای نوزادان را تأمین می كرد. این مطالعه نشان داد نوزادان بوزینه، مادر پارچه ای را به مادر ساخته شده از سیم ترجیح می دهند. این در حالی است كه غذایشان از مادر سیمی تأمین می شده است.
محققان نتیجه گرفتند میمون های نوزاد مادران پارچه ای را به خاطر آسایشی كه نصیبشان می كرد انتخاب می كردند و تنها از فرط گرسنگی مجبور می شدند به مادران سیمی مراجعه كنند. هارلو با استفاده از این یافته اهمیت آسایش ناشی از تماس به ویژه در سال های اولیه زندگی را نشان داد. فقدان این نوع آسایش به مسایل تكاملی و رشدی مراحل بعدتر زندگی گره خورده. از كار هارلو مراكز مراقبت از كودكان بهره بردند.
براین اساس دانشمندان می گویند حس آسایش، ایمنی و اعتماد كه به گرمای فیزیكی مراقبان سال های اولیه زندگی ما ارتباط تنگاتنگ دارد باعث می شود ما گرمی روانی را به گرمای فیزیكی ارتباط دهیم.
در تحقیق ویلیامز و بارگ، شركت كنندگان در مطالعه یك فنجان قهوه داغ را برای مدت كوتاهی در دست نگهداشتند و نتیجه این بود كه این افراد نسبت به شركت كنندگانی كه مدت كوتاهی فنجان قهوه سرد را نگهداشتند بیشتر احتمال داشت دیگران را درك كنند. به عبارتی آنها ویژگی های شخصیتی گرم تری از خود نشان دادند. همچنین شركت كنندگانی كه یك بالشتك داغ را در دست نگه داشتند در مقایسه با افرادی كه بالشتك سردی را در دست گرفتند بیشتر احتمال داشت تا بعداً پاداشی را انتخاب كنند كه می توانستند آن را با یك دوست سهیم شوند.
این مطالعه تأثیر عوامل خارجی بر نوع روابط ما با دیگران را بیان می كند. محققان در توجیه نتایج مطالعه شان می گویند اگر ما در معرض سرما قرار بگیریم، به این معنا است كه ممكن است درگیر یك وضعیت ناراحت كننده شده باشیم و بخواهیم وضعیتمان را راحت تر كنیم. اما اگر گرم باشم (البته نه داغ و عرق ریزان) به این معنی است كه احتمالاً راحتیم و بیشتر احتمال دارد بپذیریم درباره نیازهای دیگران فكر كنیم. آنها درنهایت نتیجه گرفتند كه دستان سرد مساوی قلبی گرم نیست اما حاكی از وضعیتی ناراحت كننده است كه لازم است مورد توجه قرار گیرد.
البته برخی می گویند این مطالعه به هرحال ناقض ایده «دستان سرد، قلب گرم» در رابطه با افرادی كه دستانشان معمولاً سرد است نیست بلكه چگونگی تأثیرگذاری تغییرات موقتی زیست محیطی بر چگونگی درك ما از وضعیت دیگران را بررسی كرده است. در پاسخ به این ابهام هم دانشمندان می گویند شاید تفسیر ما از گرما و سرمای فیزیكی ریشه در تجربیات احساسی مان در رابطه با دیگران داشته باشد. تجربیاتی كه برخی احساسات و گرمی روانی را به گرمی فیزیكی متصل می كنند.
عده ای دیگر نیز می گویند كه شاید عبارت «دستان سرد، قلب گرم» از سوی كسانی مطرح شده باشد كه می خواهند نگرانی خود در رابطه با سردی دستانشان را رفع كنند!

آیا رشد روانی پس از تجربه ای سخت، ایده ای صحیح است؟ آیا انسان ها از خلاقیت می ترسند؟