کلید بهبود آموزش و پرورش

به كار بستن برنامه ای منسجم با هدف ایجاد مهارت های شخصیتی، احساسی و اجتماعی در دانش آموزان، بهبود قابل ملاحظه ای را در كیفیت كلی آموزش و پرورش به همراه دارد.
این نتیجه مطالعه ای است كه بر روی تعدادی از دانش آموزان مدارس هاوایی انجام شده. محققان از این مطالعه نتیجه گرفتند كه انجام فعالیت های سازمان یافته برای ساختن شخصیت دانش آموزان، بیش از قوانین سنتی تر یا سیاستگذاری های موجود در زمینه كنترل یا مجازات مشكلات رفتاری سودمند است. در این مطالعه تنها حدود یك ساعت در هفته از وقت آموزش و پرورش سنتی به برنامه ایجاد مهارت های شخصیتی، احساسی و اجتماعی در كودكان اختصاص یافت.
تحقیقات قبلی نشان داده بود با اجرای چنین برنامه هایی شاهد تعداد كمتری از موارد معلق از تحصیل خواهیم بود. تعداد غیبت های كمتر، روخوانی بهتر و كسب نمره های بالاتر در آزمون های استاندارد ریاضی از نتایج مثبت دیگر اجرای چنین برنامه هایی اعلام شده است.
این مطالعه هم حاكی از این است كه 21 درصد معلمان باور دارند اجرای چنین برنامه ای كیفیت كلی مدارس را بهبود می بخشد. این تحقیق در مدارسی با تنوع نژادی و مذهبی انجام گرفت و نیمی از افراد مورد آزمون از برنامه استفاده می كردند و نیمی دیگر نه.
به عقیده برایان فلی استاد مدرسه علوم سلامت رفتاری و اجتماعی، مهارت های بهبود یافته شخصیتی و اجتماعی زمان بیشتری را در اختیار معلمان قرار می دهد تا تعلیم دهند و به دانش آموزان نیز زمان و انگیزه بیشتری برای آموختن می دهد. وی می گوید:«دستاورد ما از این مطالعه این بوده كه با تمركز بیشتر بر روی شخصیت بچه ها در كلاس، واقعاً می توانیم بعضی از نگرانی ها را در مدارسمان رفع كنیم.»
به گفته فلی مفاهیمی كه در این برنامه گنجانده شده مفاهیم جدیدی نیستند. بلكه همان هایی هستند كه همیشه در خانواده ها،‌ اماكن مذهبی و در قالب گروه های اجتماعی مورد بحث قرار گرفته اند. وی می گوید:«به عنوان مثال گنجاندن یك درس در پایه سوم می تواند به بچه ها كمك كند بفهمند افراد دیگر چه احساسی دارند و همدردی كردن را بیاموزند. این مفهوم ممكن است ساده به نظر برسد. اما كاركرد آموزشی مهمی دارد.» در این تحقیق كیفیت مدرسه به داشتن محیط امن، مشاركت و رضایت افراد، حمایت از دانش آموزان، بهبود مستمر یادگیری مبتنی بر استانداردها و مواردی دیگر تعریف می شود.
محققان دست اندركار این مطالعه می گویند سیاستگذاری هایی كه در گذشته برای محدود كردن استفاده از مواد مخدر، انجام رفتار خشن و مشكلات دیگر در دانش آموزان انجام شده بود نتایج محدودی داشته است. بخشی از دلایل شكست این سیاستگذاری ها به مسایل اساسی مثل احساس دانش آموز درباره خودش و دلبستگی های اجتماعی مربوط بوده.
رویكرد جدید این مطالعه چیزی است كه آن را احساس اجتماعی و توسعه شخصیت می نامند.
خودمفهومی،‌ كنش های جسمی و فكری، مدیریت مسئولانه در قبال خود و دیگران، صادق و مورد اعتماد بودن و خودبهبودی از سرفصل های دروس این برنامه بوده است.
محققان نتیجه می گیرند برای بهبود كیفیت آموزش مدارس لازم است چنین برنامه هایی مورد توجه قرار گیرد و بودجه ای برای آن اختصاص یابد.

آیا انسان ها از خلاقیت می ترسند؟ چگونه سالمندان می توانند تصمیمات بهتری بگیرند؟