پدران روانشناسی

این پرسش که پدر روانشناسی کیست الزاماً یک پاسخ ندارد چراکه افراد زیادی به آغاز، تقویت و تکامل روانشناسی جدید و امروزی کمک کرده اند. اما با نگاهی دقیق تر درنهایت می توان یک نفر را به عنوان پدر روانشناسی مدرن ذکر کرد. این فرد از نظر بسیاری ویلهلم وونت است.
افراد دیگری مانند هرمان فون هلمهولتز، گوستاو تئودور فخنر و ارنست وبر هم در تحقیقات اولیه روانشناسی علمی درگیر بودند پس چرا آنها به عنوان پدر روانشناسی شناخته نمی شوند و این شهرت به وونت رسیده است؟
ویلهم وونتدلیلش تشکیل نخستین آزمایشگاه روانشناسی تجربی در جهان به وسیله وونت است که معمولاً آغاز رسمی رشته روانشناسی به عنوان یک علم مجزا شناخته می شود.
وونت از طریق این آزمایشگاه روش های علمی را برای مطالعه ذهن و رفتار انسان مورد استفاده قرار داد. وونت علم روانشناسی را از مخلوطی از فلسفه و زیست شناسی گرفت و آن را به یک حوزه منحصر به فرد مطالعاتی تبدیل کرد.
وونت علاوه بر پایه گذاری روانشناسی به عنوان یک علم جداگانه، تعدادی دانشجو هم داشت که خودشان به روانشناسان تأثیر گذاری تبدیل شدند. از جمله ادوارد بی. تیچنر مکتب فکری ای را بنا نهاد که به نام ساختارگرایی شناخته می شود. جیمز مک کین کتل اولین استاد روانشناسی ایالات متحده شد و استنلی هال اولین آزمایشگاه روانشناسی تجربی را در ایالات متحده ایجاد کرد.
متفکران دیگری که به عنوان «پدران روانشناسی» شناخته می شوند
تعداد دیگری از متفکران تأثیرگذار هم وجود دارند که می توان ادعا کرد «پدران روانشناسی» هستند. در زیر فقط به تعداد کمی از این افراد در حوزه های خاصی از روانشناسی اشاره می شود:
ویلیام جیمز: کتاب وی به نام «اصول روانشناسی» اثری کلاسیک در زمینه روانشناسی است. وی پدر روانشناسی آمریکا است و به پایه گذاری روانشناسی در ایالات متحده کمک کرد.
زیگموند فروید: پدر روانکاوی؛ نظریه ها و کار او روانکاوی را به عنوان یک مکتب فکری عمده در روانشناسی بنیاد نهاد.
هوگو مانستربرگ: پدر روانشناسی کاربردی؛ او از پیشگامان حوزه های مختلف روانشناسی از جمله روانشناسی بالینی، پزشکی قانونی و روانشناسی صنعتی- سازمانی بود.
جان باولبی: پدر نظریه دلبستگی؛ او نظریه دلبستگی را ایجاد کرد.
کرت لوین: پدر روانشناسی اجتماعی؛ کار او پیشقراول استفاده از روش علمی برای مطالعه رفتار اجتماعی است.
ادوارد ثورندایک: پدر روانشناسی آموزشی مدرن؛ تحقیقات او در زمینه فرایند یادگیری به پایه گذاری روانشناسی آموزشی کمک کرد.
ژان پیاژه: پدر روانشناسی رشد؛ نظریه رشد شناختی او انقلابی در زمینه تحقیقات درباره رشد فکری کودکان ایجاد کرد.
اولریک نیسر: پدر روانشناسی شناختی مدرن؛ از زمان انتشار کتابش در سال 1967، جنبش شناختی در روانشناسی ترقی زیادی کرد.
لایتنر ویتمر: پدر روانشناسی بالینی مدرن؛ ویتمر اولین مجله جهان که به روانشناسی بالینی اختصاص داده شده بود را تأسیس کرد. این مجله که از سال 1907 منتشر شد کلینیک روانی نام داشت.
گوردون آلپورت: پدر روانشناسی شخصیت؛ آلپورت یکی از اولین روانشناسان در حوزه مطالعه شخصیت بود.
چنان که گفته شد همه موافق این عنوان ها نیستند. تعداد کمی ممکن است بگویند که فروید پدر روانشناسی است چراکه شاید یکی از «شناخته شده» ترین چهره ها در این زمینه است.
عده دیگری ممکن است بگویند که ارسطو پدر واقعی روانشناسی است چرا که چارچوب نظری و فلسفی ای را ارایه کرد که به پیشگامان روانشناسی کمک کرده است.
برخی دیگر نیز معتقدند که اولین محققان مانند هلمهولتز و فچنر سزاوار عنوان بنیانگذاران روانشناسی هستند.
مهم نیست که شما کدام استدلال را می پذیرید آن چه که مهم است این است که همه این افراد اثرات مهمی در ایجاد و رشد روانشناسی داشته اند. با این که امروزه نظریه های همه آنها لزوماً اثرگذار نیستند اما همه این روانشناسان در زمان خود مهم بودند و تأثیر عمده ای بر تکامل روانشناسی به چیزی که امروز هست به جا گذاشته اند.

طاعون رقص سال 1518 چه بود؟ کج رفتاری چیست؟