وقتی خشکی ها قاره یکپارچه ای بودند جانوران بر چه اساسی توزیع می شدند؟

در بیش از 200 میلیون سال پیش، تقریباً همه خشكی های زمین در قالب قاره ای به نام پانگه آ گرد آمده بودند. پانگه آ قاره ای بود كه سیاره ما از آن زمان تاكنون مشابه آن را به خود ندیده است. قاره پانگه آ فضای زیادی برای جولان جانوران داشت و آنها می توانستند آزادانه در این خشكی یكپارچه و بزرگ پرسه بزنند. در این میان تنها چند مانع جغرافیایی نظیر كوه ها یا قله های برفی وجود داشت. با این حال جانوران خود را در مناطق خاصی محدود كرده بودند.
در رابطه با مكان زندگی موجودات زنده دو محدودیت اصلی وجود دارد كه عبارتند از جغرافیا و آب و هوا.
فراوانی بارندگی در امتداد عرض های جغرافیایی بر جایی كه جانوران زندگی می كردند به طورمستقیم اثر می گذاشته. به عنوان مثال در منطقه استوایی، جایی که مشخصاً پستانداری به نام تراورسودونت سیندونت در آن زندگی می كرد، باران های موسمی دو بار در سال می بارید. اما در نقاط شمالی تر پانگه آ یعنی مناطق معتدلی که در آن خزندگان و از جمله به عنوان نمونه پروكولوفونیدز حاکم بودند باران های بزرگ تنها یک بار در سال می بارید. به این ترتیب نتیجه گیری می شود که تفاوت در بارش محدوده پستانداران را از خزندگان جدا می كرده است.
در این میان تفاوت های فیزیولوژیكی هم اهمیت دارد. یك تفاوت مهم فیزیولوژیکی بین خزندگان و پستانداران نحوه دفع آنها است. از آن جایی كه پستانداران در هنگام دفع آب از دست می دهند در نتیجه به جایگزین كردن آب از دست رفته نیاز دارند. درحالی كه خزندگان (و پرندگان) مواد زاید بدنشان را به صورت اسید اوریک به شكل جامد یا نیمه جامد دفع می كنند که حاوی آب بسیار کمی است. به این ترتیب از آن جایی كه پستانداران به آب بیشتری نیاز دارند بنابراین تصمیم می گیرند كه در جاهای پرآب تر زندگی كنند.
در قاره پانگه آ، پستانداران به منطقه غنی از آب نیاز داشتند. بنابراین در دسترس بودن آب نقش تعیین کننده ای در انتخاب محل زندگیشان ایفا می كرد. جالب این جا است که چگونگی معامله بدن با مواد زاید می تواند حركت و جابجایی یك گروه كامل از جانوران را محدود كند.
در مناطقی كه میزان آب محدود بود، خزندگان در میدان رقابت با پستانداران از مزیتی برخوردار بودند و خزندگان به این دلیل به مناطق استوایی مهاجرت نمی كردند كه كنج مناسبی برای زندگی یافته بودند.
براساس نمونه های جمع آوری شده از دریاچه ها و آبگیرهای باستانی در محدوده ای كه از گرجستان امروزی تا نوا اسکوشیا در كانادای امروزی یك ركورد آب و هوایی برای قاره پانگه آ در اواخر دوره تریاسیك، از 234 تا 209 میلیون سال پیش، ثبت شده است. پانگه آ در این زمان یك گلخانه بود. دما در تابستان حدود 20 درجه سانتیگراد گرم تر از حالا می شد و میزان دی اکسید کربن جو پنج تا 20 برابر بیشتر از امروز بود. با این حال تفاوت هایی در ویژگی های منطقه ای از جمله در مقادیر بارش وجود داشت.
اختلاف بارش به موقعیت مداری زمین با خورشید ربط دارد. این امر همراه با چرخه های میلانكویچ Milankovitch بر این كه چه مقدار نور خورشید یا انرژی به نقاط مختلف کره زمین می رسد تأثیر می گذارد. در اواخر تریاسیك، مناطق استوایی نور خورشید بیشتری دریافت می كردند، در نتیجه انرژی بیشتری برای تولید بارش بیشتر و مکرر داشتند. عرض های جغرافیایی بالاتر، با تابش نور کمتر، باران کمتری را تجربه می كردند. پستانداران هم در مناطقی كه بارش كمتر بود تحت فشار قرار می گرفتند.
شواهد نشان می دهد تغییرات آب و هوایی در مدت بیش از 100 سال گذشته، توزیع گونه های پستانداران را دستخوش تغییر كرده.

آیا میوه ها و سبزیجات نسبت به گذشته مواد مغذی كمتری دارند؟ چرا طول عمر در محیط های سرد افزایش می یابد؟