میکروچیپ چیست؟

طراحان می كوشند همه مرزها را بردارند تا میكروچیپ هایی با مدار كامل كوچك تر، ارزان تر و ساده تری بسازند. اما ممكن است به زودی امكان ساختن ترانزیستورهای كوچك تر روی چیپ های مدار كامل غیرممكن شود. مواد اولیه و طرح های جایگزینی مورد نیاز است تا چیپ ها روند بهبودیشان را ادامه دهند.
نانووایرها، گرافین، ذرات كوانتوم و مولكول های بیولوژیكی می توانند نسل های جدیدی از چیپ ها را تولید كنند كه از بهترین های امروزی قوی ترند.
اینها بخشی از پیش بینی هایی است كه از آینده میكروچیپ ها ارایه شده است. میكروچیپ ها نیمه هادی های كوچكی هستند كه در دل بسیاری از وسایل الكترونیكی ای كه ما می شناسیم شامل رایانه ها، سل فون ها و حتی اجاق های مایكروویو جا دارند. میكروچیپ مداركامل، یك سری اجزای الكترونیكی به هم متصل شده مانند ترانزیستورها و مقاومت ها هستند كه روی یك چیپ ریز از یك ماده نیمه هادی مثل سیلیكون یا ژرمنیوم حك شده.
اولین میكروچیپ با همکاری رابرت نویس و جك كیلبی در سال 1958 اختراع شد. با این كه آنها در شركت های مختلفی كار می كردند ولی برای ایجاد انقلابی در صنایع الكترونیك فعالیت این دو نفر در این دو شركت به هم متصل شد. اولین میكروچیپی كه ساخته شد یك ترانزیستور و سه مقاومت و یك خازن داشت. درحالی كه میكروچیپ های امروزی بیش از 125 میلیون ترانزیستور در فضایی كوچك تر از یك سكه كوچك دارند.
در سال 1975 گوردون مور دانشمند پیشرو در علم الكترونیك پیش بینی كرد كه پیچیدگی چیپ های مداركامل هر دو سال دوبرابر می شود. پیشرفت های صنایع هم به ترانزیستورهای چیپ ها اجازه داده تا جمع و جورتر شوند. به طوری كه سیگنال های الكتریكی باید مسافت كوتاه تری را بپیمایند تا اطلاعات را پردازش كنند. برای صنایع الكترونیك و مشتریانش قانون مور به معنی وسایل رایانه ای است كه مدام كوچك تر، سریع تر و ارزان تر می شوند. به مدد ابداعات پیوسته در طراحی و ساخت نیمه هادی ها، چیپ ها به شكل حیرت انگیزی پیش بینی مور را به حقیقت رسانده اند. اما حالا مهندسان می دانند كه ترانزیستورها تنها به اندازه ده ها اتم ضخامت پیدا می كنند و در این مقیاس احتمالاً قوانین پایه ای فیزیك مشكلاتی را ایجاد خواهند كرد. یك مشكل احتمالی كه از قرار دادن ترانزیستورهایی چنین كوچك و چنین نزدیك به یكدیگر ایجاد می شود این است كه چیپ ها غیرقابل استفاده و هزینه ها بسیار گران می شوند. گرمای تولید شده هم به قدری بالا می رود كه خود اجزا را می سوزاند.
كوچك شدن میكروچیپ ها تا همین حالا هم مزایای بسیاری داشته و ابداعات زیادی را موجب شده اند كه فراتر از جا گرفتن صرف در ابزار الكترونیكی است. آنها حتی در داخل بدن موجودات زنده بیولوژیكی هم جا داده می شوند.
به این ترتیب میكروچیپ ها به عنوان وسیله ای برای نجات زندگی موجودات زنده مورد استفاده قرار می گیرند. دستگاه های تنظیم كننده ضربان قلب میكروچیپ هایی را برای نگهداشتن زمان مورد استفاده قرار می دهند. قلب های مكانیكی خودشان از دستگاه های تنظیم كننده قلب استفاده می كنند تا به طور كامل عملكرد یك قلب بیولوژیكی را داشته باشند.      
بسیاری از مالكان حیوانات خانگی هم میكروچیپ ها را به حیواناتشان متصل می كنند. اگر حیوان گم شود و به نحوی به كلینیك های دامپزشكی یا حمایت از جانوران رسانده شود، یكی از اولین كارهایی كه كاركنان این مراكز انجام می دهند، اسكن حیوان است تا ببینند كه آیا میكروچیپ دارد یا نه. میكروچیپ نام مالك و اطلاعات تماس با مالك را آشكار می كند.
همچنین بعضی از مردم میكروچیپ ها را وارد بدن خودشان می كنند، اگر آنها از ارایه اطلاعات مربوط به خودشان ناتوان شوند و به بیمارستان نیاز پیدا كنند، تاریخچه كامل پزشكیشان را در داخل یك میكروچیپ در داخل بدنشان دارند. این اطلاعات به سادگی می تواند اسكن شود و اطلاعات برای دكتر ها دانلود شود تا آنها به فراخور اوضاع تصمیم بگیرند.
حتی در آینده ممكن است انسان ها میكروچیپ هایی داشته باشند كه بسیاری از وظایف روزانه شان را برایشان انجام دهند. خودروها ممكن است روزی بتوانند به مالكشان نزدیك شوند. درهای خانه ها ممكن است تنها با كلیدی كه میكروچیپ برنامه ریزی شده دارد باز شود و ... .

مهم ترین پرسش های بشر که تاکنون بی جواب مانده اند فناوری جدید برای به اشتراك گذاری امن اطلاعات