جلبک سبز- آبی چیست؟

جلبک های سبز- آبی که به نام سیانوباکتری نیز شناخته می شوند، گروهی از باکتری ها هستند که اغلب رنگ سبز آبی دارند اما به رنگ های آبی، سبز، قرمز مایل به بنفش و قهوه ای نیز یافت می شوند. جلبک های سبز- آبی معمولاً در دریاچه ها، تالاب ها و نهرهای با سرعت حرکت پایین تشکیل می شوند البته در شرایطی که آب گرم باشد و با مواد مغذی مانند فسفر و یا نیتروژن غنی شود.
درصورتی که شرایط محیطی مناسب باشد، شمار جلبک های سبز- آبی می تواند به سرعت افزایش یابد. بیشتر گونه های جلبک های سبز- آبی روی سطح آب شناور می مانند و لایه هایی را روی آن تشکیل می دهند که «شکوفه جلبک سبز- آبی» نامیده می شود. شکوفه جلبک سبز- آبی برای دریاچه ها، جانوران و گیاهان مضرند.
جلبک سبز- آبی با جلبک حقیقی متفاوت است چراکه این نوع جلبک به وسیله موجودات دیگر خورده نمی شود. جلبک حقیقی بخش مهمی از زنجیره غذایی است، زیرا انرژی لازم را برای جانداران کوچکی که به وسیله ماهی ها خورده می شوند تأمین می کند. ماهی هایی که این جانداران کوچک را می خورند هم به نوبه خود به وسیله ماهی های دیگر، پرندگان، سایر جانوران و یا انسان ها خورده می شوند.
جلبک سبز- آبی بخشی از زنجیره غذایی نیست. جلبک سبز- آبی مواد مغذی مهم را مصرف می کند بدون این که به اکوسیستم دریاچه کمکی کند. در عوض، شکوفه جلبک اکسیژنی که ماهی ها و موجودات زنده دیگر برای بقا به آن وابسته اند را مصرف می کنند و یک دریاچه را خفه می کنند. گیاهان سریع تر می میرند و در کف دریاچه غرق می شوند و حوضه دریاچه را پر می کنند. همچنین جلبک سبز- آبی می تواند آن قدر چگال شود که مانع نفوذ نور در آب شود، شیمی آن را تغییر دهد و گونه هایی که در زیر سطح آب زندگی می کنند را تحت تأثیر قرار دهد.
هنگامی که شکوفه جلبک در دریاچه به وجود می آید، آب آلوده می شود. آب سمی می تواند جانوران را بکشد و انسان را بیمار کند. البته جلبک سبز- آبی مشکل جدیدی نیست. دانشمندان شواهدی از وجود آن در صدها سال پیش پیدا کرده اند. با این حال مشکلات مربوط به آنها افزایش یافته است، چراکه انسان ها دریاچه ها و تالاب ها و نهرها را آلوده می کنند.
انباشت دریاچه از مواد مغذی بیش از حد باعث رشد جلبک های سبز- آبی می شود.
اما دریاچه یا تالاب این مواد مغذی اضافی را چگونه دریافت می کند؟ فاضلاب شهرها و روستاها باعث رشد انفجاری جلبک سبز- آبی می شود. مواد زاید کارخانه ها هم می تواند وارد دریاچه ها و نهرها و تالاب ها شود و آنها را آلوده کند. کود بر پایه فسفر که از مزارع، پارک ها و حتی چمن کاری ها شسته می شوند و به دریاچه ها راه می یابند نیز آب دریاچه ها را آلوده می کنند. به این ترتیب که فسفر به داخل زمین تراوش می کند و در نهایت به دریاچه می رسد. فسفر یک ماده مغذی مهم برای یک دریاچه است، اما بیش از حد از آن چیز خوبی نیست، زیرا به ایجاد جلبک سبز- آبی کمک می کند.
اما چگونه می توان از به وجود آمدن جلبک سبز- آبی جلوگیری کرد یا میزان آن را کاهش داد؟ مردم می توانند در خانه از کود بدون فسفر استفاده کنند و یا تنها در جایی که مورد نیاز است از کود استفاده کنند. نگهداشتن یک حایل از گیاهان بومی به تصفیه آب کمک می کند و جلوی شستن کودها و رفتن آنها به آب ها را می گیرد. ساخت سیستم های آبیاری مطمئن که نشتی نداشته باشند، دور انداختن مطمئن مواد شیمیایی خانگی (مثل رنگ) به نحوی که وارد آب ها نشوند و به حداقل رساندن فعالیت هایی که باعث فرسایش خاک می شود نیز از گسترش جلبک سبز- آبی جلوگیری می کند.
کنترل فسفر و مواد شیمیایی ای که از کارخانه ها و مزارع خارج می شود بسیار پیچیده تر است. به این ترتیب شهروندان، صاحبان کسب و کارها و حکومت ها باید برای کمک به کاهش میزان آلودگی رواناب ها (جریان های آب سطحی) و آب ها چاره ای بیندیشند.

واقعیاتی خواندنی درباره گیاه و میوه موز واقعیت هایی خواندنی درباره گیاه کاکتوس

0

0

علی

مطلب مفید و خوبی بود

1402/01/31 09:12 ق.ظ

پاسخ به

نوشتن یک نظر

نام:	لطفا نام خود را وارد نمایید.
ایمیل:	لطفا یک آدرس ایمیل وارد نمایید لطفا یک آدرس ایمیل معتبر وارد نمایید

نظر:	لطفا یک نظر وارد نمایید
موافقم	این فرم نام، ایمیل، آدرس IP و محتوای شما را جمع‌آوری می‌کند تا بتوانیم نظرات درج شده در وب‌سایت را پیگیری کنیم. برای اطلاعات بیشتر خط‌مشی رازداری و شرایط استفاده< /a> که در آن اطلاعات بیشتری در مورد مکان، چگونگی و چرایی ذخیره داده های شما دریافت خواهید کرد. شما باید این قوانین را بخوانید و قبول کنید.

افزودن نظر