ویژگی ای وجود دارد که ما بدون آن نمی توانیم هوش احساسی داشته باشیم. همچنین هیچ فردی بدون این ویژگی نمی تواند و نخواهد توانست به رهبری نمونه تبدیل شود. این خصیصه برای رهبری مردم لازم است و هر فردی که آرزوی رهبری دیگران را در سر می پروراند باید در خود ایجاد کند.
این ویژگی ضروری، خودآگاهی است و بیشتر رهبران فکری دنیا می گویند که باید آن را در خود ایجاد و تمرین کنیم. خودآگاهی کمک می کند که نه تنها نقاط قوت بلکه کاستی ها و محدودیت هایمان و به عبارت دیگر نقاط کورمان را نیز ارزیابی کنیم.
ویژگی ای که درباره خودمان نمی دانیم می تواند یک معامله تجاری را نابود کند. همچنین آن چه که درباره خودمان نمی دانیم در هنگام مدیریت تعارض بین کارکنان و یا دوایر مختلف ادارات می تواند به درگیری بیشتر منجر شود.
از خودتان بپرسید...
فردی که خودآگاه و انعطاف پذیر است و رفتارهای یک قربانی (چرا من!) را ندارد پرسش هایی مانند این را از خود می پرسد:
* چر�� مسائل مشابهی بارها و بارها در واحد تجاری، ازدواج، و یا زندگی من رخ می دهد؟
* چرا من به شرایط، با خشم، ترس، خوش بینی یا عقب نشینی پاسخ می دهم؟
* چه چیزی باعث می شود که من به این شکل فکر، عمل و احساس کنم؟
* چه چیزی من را به حرکت در می آورد و به جلو می راند؟
اما در ابتدا، بر خودتان غلبه کنید!
«من حق دارم» و غرور در مقابل ایجاد خودآگاهی کار می کنند. وقتی درباره بعضی خطاها یا کاستی های خود فکر می کنیم لازم است از انکار و عدم پذیرش آنها هم خودداری کنیم.
نپذیرفتن خطاها و کاستی ها، آفت پیشرفت است و جلوی درخشان ترین و موفق ترین افراد را هم سد می کند. انکار کاستی ها می تواند بزرگ ترین مانعی باشد که رهبران در مسیر خودآگاهی با آن مواجه می شوند.
همه ما از جهت شغلی یا جنبه های دیگر زندگی تقصیرهایی داریم چراکه همه مان غروری داریم که نیاز به نوازش دارد و احساس ترس و ناامنی ای داریم که می خواهیم از بین برود.
افکار نهایی
بسیاری از ما باور نداریم که موفقیت می تواند در همین گوشه کنارها باشد، فقط اول باید با فروتنی اذعان کنیم که نقاط کوری وجود دارد که نیاز است شناسایی و بر آنها غلبه شود.
هنگامی که انکار را کنار بگذاریم و نقاط کور را شناسایی کنیم، یکی از بزرگ ترین برندگان کسب و کار خود و زندگی حرفه ای مان خواهیم بود. در این صورت کارمندان، همکاران، مشتریان و سهامداران مان از ما متشکر خواهند شد.