نحوه تولید غذاهای آینده

تاكنون برنامه های زیادی برای حوزه زیست شناسی مصنوعی پیشنهاد شده كه بسیاری از آنها غیرمتعارف و غیرعادی به نظر می رسند. با این وجود مراكزی مانند سازمان فضایی ناسا با علاقه به بررسی طرح هایی كه در این حوزه ارایه می شود می پردازند. ناسا به ویژه علاقه خاصی به طرح های مربوط به تولید غذا در فضا دارد.
زیست شناسی مصنوعی شاخه جدیدی در تحقیقات زیست شناسی است كه از آمیختن علوم و مهندسی به وجود آمده است. دانشمندان ناسا عقیده دارند موجودات زنده ای كه از طریق مهندسی رشد و تكثیر پیدا می كنند، فواید زیادی دارند و ظرفیت این را دارند تا كارهای زیادی برای انسان های مستقر در فضا انجام دهند. این فواید از تولید غذا و سوخت گرفته تا تصفیه فاضلاب را شامل می شود.
از آن جایی كه موجودات زنده خودشان را تكثیر و تكرار می كنند، تنها لازم است فضانوردان مقداری هاگ، بذر و رآكتور زیستی به فضا منتقل كنند و بقیه كار را خود موجودات زنده انجام می دهند. رآكتور زیستی دستگاهی است كه به منظور رشد دادن موجودات زنده ای مثل باكتری ها مورد استفاده قرار می گیرد. به این ترتیب این دستگاه می تواند به ایجاد یك محیط بیولوژیك فعال در فضا كمك كند.
به این ترتیب شاید مهندسی زیستی به ما كمك كند تا روزی در مسیر تولید، پردازش و آماده سازی غذاها در فضا حركت كنیم. منتها حركت در این مسیر پیچیده است.
البته تحقیقات درباره غذاهای آینده تنها منحصر به تولید غذا در فضا نیست. تاریخچه ارایه نظرات در این باره، هم طولانی و هم جالب است و نه تنها به فرهنگ پخت و پز و علم تغذیه بلكه به علم و فناوری داغ روز هم گره خورده.
در دهه 1890 میلادی فناوری شیمی مصنوعی، تولید مواد شیمیایی آلی را امكان پذیر كرد. به این ترتیب صنایع جدیدی متولد شدند كه رنگ ها و طعم دهنده های مصنوعی را تولید می كردند. با پیشرفتی كه در مدت یك قرن در این حوزه انجام گرفت، شیمی دان ها به پیش بینی آینده تولید غذا دست می زنند. در سال 1894 مارسلین برتلوت كه یكی از بزرگ ترین شیمیدان ها در همه دوران شناخته می شود، پیش بینی كرد كه انسان ها در آینده دیگر مجبور به كشاورزی نیستند. به گفته وی انسان ها در آینده گوشت مصنوعی، آرد مصنوعی، سبزیجات مصنوعی و ... می خورند. مزارع گندم و ذرت و ... از چهره زمین پاك می شوند، چون برای تولید آرد و غذاهای دیگر، به زمین نیاز نیست، بلكه این مواد ساخته می شوند. ذغال سنگ هم دیگر استخراج نمی شود، مگر با هدف استفاده از آن برای ساخت نان یا گوشت. چرخ كارخانه های بزرگ غذایی هم نه به وسیله احتراق مصنوعی، بلكه با استفاده از حرارت پایه ای جهان خواهد چرخید.
اما پرسش اینجا است كه این مواد غذایی به چه شباهت دارند و مزه شان چگونه است.
مهندسان زیست شناس می گویند ما در آینده مواد غذایی را به گونه ای ارایه خواهیم داد كه از نظر شیمیایی، گوارشی و دارا بودن مواد مغذی، مشابه غذاهای امروزی باشند. منتها شكل غذاها در آینده متفاوت خواهد بود. شاید این غذاها به شكل قرص باشند. منتها قرصی از هر رنگ و هر شكلی كه موردنظر ما است و احتمالاً به طوركامل حس علاقه به غذا خوردن را نیز در انسان ارضا می كند.
به این ترتیب که شیر، تخم مرغ، آرد، گوشت و درحقیقت همه خوراكی ها، حاوی تقریباً همه عناصر كربن، هیدروژن، اكسیژن و نیتروژن هستند (درصد بقیه عناصر در آنها خیلی كم است). این چهار عنصر هم در سراسر جهان وجود دارند و بنابراین همه مواد غذایی ای كه در حال حاضر در طبیعت به عمل می آیند و رشد می كنند را می توان از طریق پیشرفت سریع و مداوم شیمی مصنوعی به دست آورد.