فایده جاسازی حس گرها در اشیا

كارشناسان در حال جاسازی حس گرها در اشیای عادی از جاده و خودرو گرفته تا یخچال و ضربان ساز (پیس میكر) هستند تا آنها توانایی برقراری ارتباط را به دست آورند. دلیل جاسازی این ابزار داخل اشیای عادی،‌ جمع آوری اطلاعات، ضبط داده ها،‌ تجزیه و تحلیل اطلاعات و بهره برداری از آنها در جهت هدایت كسب و كار است.
نتیجه این كه مدل های كسب و كار جدیدی ایجاد می شود، فرایند های كسب وكار بهبود می یابد، خدمات شهری بهتر می شود و هزینه ها و مخاطرات كاهش می یابد.
در بیشتر سازمان ها، اطلاعات در مسیر شناخته شده ای حركت می كند. اطلاعات اختصاصی سازمان در بانك های اطلاعاتی قرار می گیرد، در قالب گزارش هایی تجزیه و تحلیل می شود و در اختیار چرخه مدیریت قرار می گیرد. اطلاعاتی كه سازمان ها دارند منشأ بیرونی هم دارد. این اطلاعات از منابع عمومی جمع آوری می شود، از اینترنت استخراج می شود و یا از تأمین كنندگان اطلاعات خریداری می گردد.
اما مسیرهای حركت اطلاعات كه تاكنون قابل پیش بینی بود در حال تغییر است. با جاسازی حس گرها (سنسورها) در اشیا، جهان فیزیكی خودش درحال تبدیل شدن به نوعی سیستم اطلاعاتی است. این چیزی است كه اینترنت اشیا نامیده می شود. این حس گرها از طریق شبكه های با سیم و بی سیم به هم متصل می شوند. آنها برای اتصال به یكدیگر از همان پروتكل یا قرار داد اینترنت (IP) استفاده می كنند. قرارداد یا پروتکل اینترنت مهمترین قراردادی است که برای مبادله اطلاعات در شبکه های اینترنتی وجود دارد. این قرارداد بنیادی‌ترین قرارداد شکل‌دهنده اینترنت استو وظیفه مسیردهی به بسته‌های اطلاعاتی در گذر از مرزهای شبکه‌ها را به عهده دارد. این شبكه ها به وفور و به طور خودكار حجم بزرگی از داده ها را تولید می كنند كه برای تجزیه و تحلیل به رایانه ها انتقال می یابد.
وقتی اشیا هم محیط اطراف را حس كنند و هم توان ارتباط برقرار كردن داشته باشند، خودشان به ابزاری برای درك پیچیدگی ها تبدیل می شوند و به این پیچیدگی ها به سرعت پاسخ می دهند. هم اینك انقلابی در این زمینه آغاز شده و سیستم های اطلاعاتی فیزیكی به كار گرفته شده اند. حتی بعضی از آنها به میزان زیادی بدون دخالت انسان كار می كنند.
به عنوان مثال در حال حاضر دوربین های ریز قرص شكل از دستگاه گوارش انسان می گذرند و هزاران تصویر را دقیقاً از منشأ بیماری ارسال می كنند. تجهیزات دقیق كشاورزی نیز با ارتباطات بی سیم به اطلاعات جمع آوری شده از ماهواره های راه دور و حس گرهای زمینی وصل می شوند. آنها به این وسیله می توانند شرایط زراعت را تخمین بزنند و مسیری كه هر فرد بهتر است براساس آن در مزرعه خودش كشاورزی كند را تنظیم می كنند. به دنبال آن به عنوان مثال از كود اضافی در مناطقی كه به مواد مغذی بیشتری نیاز دارند استفاده می شود.
با این كه جاسازی ابزار در اشیا موضوع جدیدی نیست اما سرعت استفاده از این روش به لطف كاهش هزینه ابزار و رشد حضور اینترنت در همه جا درحال افزایش است. به طوری كه تخمین زده می شود ارزش ابزار جاسازی شده در سیستم ها از تقریباً 1.4 میلیارد دلار در سال 2010 به 3.3 میلیارد دلار در سال 2015 افزایش یابد.
ایده ابزارهای جاسازی شده متصل به شبكه یا اینترنت اشیا مربوط به سال ها قبل است. از سال ها پیش پیش بینی می شد كه اینترنت اشیا درواقع به لطف خدمات محاسبات (رایانش) ابری ممكن شده باشد. در محاسبات یا رایانش ابری (Cloud Computing) برنامه های کاربردی و داده ها در ابر یا به عبارتی در شبکه می ماند و در مواقع لزوم می توان از آنها به سادگی استفاده كرد.
درصورتی كه خدمات شهری از امكانات جاسازی حس گرها در اشیا برخوردار شود به سطحی از عملكرد می رسد كه تاكنون دیده نشده است. به عنوان مثال سیستم های آب از طریق اینترنت زمان بارش باران را می فهمند و براساس آن به طور خودكار واكنش نشان می دهند.
با دریافت اندكی كمك از اینترنت اشیا، مهندسان به گونه ای شهرها را تغییر شكل می دهند تا مجراهای غیرفعال آب به سیستم های پویایی تبدیل شوند و بتوانند آب را ذخیره و مدیریت كنند.
مدیریت آب ممكن است مشكل بی اهمیتی به نظر برسد. اما تخمین زده می شود كه تنها آمریكا 13 میلیارد دلار در زیرساخت های فاضلابش سرمایه گذاری كرده باشد. همچنین وقتی كه باران می بارد در بسیاری از شهرهای بزرگ آمریكا میلیون ها گالن فاضلاب به داخل آبراه ها ریخته می شود چراكه سیستم های فاضلاب آنها یك قرن قبل طراحی شده.
بسیاری از شهرهای آمریكا هم برای جلوگیری از وقوع سیل در هنگام باران های شدید ضعف دارند. راه مرسوم برای ساخت یك شهر این است كه شما آن چه را كه می خواهید بسازید و سپس در اسرع وقت از آب های اضافی خلاص شوید.
با وجود این زیرساخت ها بهره وری بالا می رود. چراكه میزان تقاضا برای ذخیره سازی آب پیش بینی می شود و سیستم آماده می گردد. برای مثال نرم افزاری مورد استفاده قرار می گیرد تا پیش بینی وضعیت آب و هوا از طریق اینترنت به دست آید و همچنین معلوم شود كه یك آبگیر یا حوزه رود باید تا چه حدی خالی باشد تا آب اضافی ناشی از باران را در خود جای دهد.
كنترل دینامیكی حوضچه آب باران به ما اجازه می دهد بدون نگرانی از حداكثر ظرفیت آن استفاده كنیم.
ما هنوز در ابتدای راه استفاده از این نوع از سیستم ها هستیم و مدیریت رواناب (جریان آب سطحی) تنها یكی از برنامه های كاربردی است كه می تواند مورد استفاده قرار گیرد.